استقلال عمومی و گرایش خودمراقبتی در جامعه ایران

تحقیقات در حوزه آمایش خودمراقبتی شاید یکی از کلیدهای عبور از بحران مدیریت سلامت باشد و آسیب شناسی آن می تواند بروز بسیاری از بحران های حوزه سلامت را پیش بینی نماید. این امر مستلزم پاسخ به این سوال است که چه عواملی در شکل گیری گرایش عمومی جامعه به سوی خودمراقبتی نقش دارند. از این رو این مطالعه به چگونگی تاثیر عوامل اجتماعی بر شکل گیری گرایش عموم به سوی سبک های مختلف خودمراقبتی می پردازد. در این مطالعه تحلیلی پس از جستجو و مرور هدفمند متون، مطالعه و بررسی کنش متقابل درمانگر و جامعه و تاثیر برآیند کلی آن بر ساختار نظام سلامت، سبکی از خودمراقبتی به نام خودمراقبتی تدافعی استدلال می گردد. در این مطالعه خودمراقبتی تدافعی با چهار گرایش سیاسی اجتماعی، بنیادی، اعتقادی و اقتصادی استدلال گردید. تحلیل کنش متقابل درمانگر و جامعه و تاثیر برآیند کلی آن بر ساختار نظام سلامت از منظر تاریخ پزشکی در هر دوران، با میانجی گری مکانیسم های دفاعی و تاثیر آن بر ادراک و استقلال عمومی، سبکی از خودمراقبتی به نام خودمراقبتی تدافعی را نمایان می سازد که بیانگر بازگشت انسان به پزشکی سنتی، مشارکت در مراقبت از خود و تلاش برای احیا و توسعه آن در زندگی خود است. تمایل به مشارکت عموم در سلامت خود، تخصصی شدن خدمات سلامت عمومی و پزشکی زدگی از خاستگاه های خودمراقبتی تدافعی به شمار می روند. لازم است تا در راستای اهداف اخلاقی ارتقای سلامت عمومی و کاهش نابرابری در پیامدهای سلامت، گرایش و استقلال عموم مورد توجه قرار گرفته و به رسمیت شناخته شود.