مقایسه سطح سرمی هورمون امنتین-1 و نشانگان مقاومت به انسولین در مردان چاق فعال، چاق غیرفعال و نرمال غیرفعال

 امنتین-1، آدیپوکاینی است که بیشتر در بافت چربی احشایی تولید و موجب بهبود حساسیت انسولین می شود.   هدف این مطالعه، مقایسه سطح سرمی امنتین-1 و نشانگان مقاومت به انسولین در مردان چاق فعال، چاق غیرفعال و نرمال غیرفعال بود.  در این مطالعه مقطعی، 45 مرد (میانگین 4/2± 35/0 سال، بدون نشانه بیماری) در گروه های چاق فعال (16 نفر، شاخص توده بدن 28-33/9 کیلوگرم/ مترمربع و گرفتن3 تا 5 امتیاز در پرسش نامه سطح فعالیت بدنی)، چاق غیرفعال (18 نفر، شاخص توده بدن 28-33/9 کیلوگرم/ مترمربع و یک امتیاز در پرسش نامه سطح فعالیت بدنی) و نرمال غیرفعال (11 نفر، شاخص توده بدن 18/5-24/9 کیلوگرم بر مترمربع و یک امتیاز در پرسش نامه سطح فعالیت بدنی) قرار گرفتند. از همه داوطلبان در حالت ناشتا نمونه خون برای اندازه گیری سطح سرمی امنتین-1، گلوکز و انسولین گرفته شد. همچنین از مدل برآورد هموستاز برای شاخص مقاومت به انسولین استفاده شد.  نتایج نشان داد غلظت امنتین-1 در گروه نرمال غیرفعال به طور معناداری کمتر از گروه های چاق بود (0/05˂P). در گروه چاق فعال، غلظت گلوکز، انسولین و شاخص مقاومت به انسولین مشابه با گروه نرمال غیرفعال بود؛ در حالی که این مقادیر به طور معناداری کمتر از گروه چاق غیرفعال بود (0/05˂P). تفاوت معناداری بین گروه های نرمال غیرفعال و چاق غیرفعال در غلظت گلوکز مشاهده نشد (0/079=P).   بر اساس این یافته ها می توان گفت که عامل فعالیت بدنی موثرتر از چاقی است. بنابراین، مردان چاق می توانند با انجام فعالیت بدنی آثار منفی چاقی در نشانگان مقاومت به انسولین را بهبود بخشند و الزامی در کاهش اندازه چاقی نیست.