معرفی و بررسی نسخه خطی دیوان غزلیات عالمی دارابجردی، شاعر قرن دهم هجری

مولانا میرزا سهراب عالمی دارابجردی متوفای 975 هجری قمری، از شاعران عهد شاه طهماسب صفوی است. دیوان غزلیات برجای مانده از وی نسخه ای منحصربه فرد است و با شماره 6/290 در کتابخانه ملی ایران نگهداری می شود. میراث مکتوبی که در عهد صفویان بر جای مانده، بسیار است. عالمی دارابجردی در قرن دهم می زیسته و سبک ادبی رایج در آن دوره، مکتب وقوع است؛ لیکن شیوه بیان وی در غزل سرایی به شیوه شاعران ماقبل خود، به ویژه سعدی، شباهت دارد. غزلیات برجای مانده از عالمی، نشان از مهارت و ذوق وی در سرودن غزل دارد. چنان که از محتوای دیوان برمی آید، عالمی فردی خوش ذوق بوده و به استناد تذکره نویسان عالمی غزل را شورانگیز و عاشقانه می سروده است. در این جستار، بر آنیم ضمن معرفی شاعر و نسخه خطی برجای مانده از او، کاربرد فنون بلاغی و بدیعی، ردیف و قافیه، اوزان عروضی، ویژگی های زبانی و فکری شاعر در غزلیاتش را نیز بیان کنیم. دیوان غزلیات عالمی دارابجردی در 979 هجری قمری کتابت شده است؛ لیکن با توجه به افتادگی پایان دیوان، نام کاتب در دست نیست. تصحیح دست نوشته مورد نظر با توجه به منحصر به فرد بودن آن، به صورت قیاسی انجام گرفته است. روش استفاده شده در این مقاله، روش توصیفی تحلیلی است. از آنجا که آثار ادبی هر ملت، آیینه تمام نمای فرهنگ و ادب آن ملت است و بخش مهمی از فرهنگ وتمدن هر ملت را تشکیل می دهد، هدف نهایی این پژوهش معرفی نسخه خطی مولانا میرزا سهراب عالمی دارابجردی، معرفی شاعر و پرداختن به ویژگی های سبکی و ادبی نسخه خطی است.