بینش و روش تاریخنگاری حمزه اصفهانی در سنی الملوک و الارض الانبیاء

این نوشتار شیوه تاریخنگاری حمزه اصفهانی مورخ قرن چهارم هجری قمری را مورد تحقیق قرار می دهد. اثر او سنیالملوک و الارض الانبیاء است که در سال 350ه.ق به زبان عربی تالیف شده و ده باب را شامل می شود که در هرباب چند فصل به تاریخ پادشاهان ایران، روم، یونان، قبطی ها، بنی اسرائیل، غسانی ها و قریش اختصاص داده شده است.مولف به شدت میهن پرست و تحت تاثیر نهضت شعوبیه قرار داشت که این مسئله در محتوای کتاب کاملا مشهوداست. در همین راستا این سوال مطرح می شود که بینش و روش تاریخنگاری حمزه اصفهانی بر چه اساسی شکلگرفت؟ فرضیه حاصله چنین است که بینش وی جهانشمول و بر پایه تقدیرگرایی است زیرا به سرگذشت تاریخی اقوامگوناگون طبق مشیت الهی می پردازد و روش او بر پایه تاریخنگاری دودمانی تکیه دارد که برگرفته از سنت تاریخنویسی ایرانیان است. این مقاله با استفاده از روش پژوهش تاریخی مبتنی بر توصیف و تحلیل ابعاد و زوایای موضوعرا بررسی می نماید. یافته های اصلی تحقیق نشان می دهد که حمزه اصفهانی با تاثیرپذیری از متون پهلوی ساسانیانهمچون، خدای نامه و نیز با آگاهی از حکوتها، طوایف و ادیان مختلف، نام کتاب را تاریخ پیامبران و پادشاهان نهاد تااز این طریق پیوند و تطبیق بین این دو برقرار سازد و با فراست توجه مردمان را به اثرش جلب کند که از این حیثجالب توجه است.