استعمارستیزی در اشعار عارف قزوینی

استعمار به عنوان پدیده ای سیاسی، اقتصادی از قرن 16میلادی با حضور کشورهای قدرتمند اروپایی آن زمان در سرزمین ها و جوامعی مانند آمریکا، آفریقا، اقیانوسیه و آسیا که مراکز اقتدار و فرهنگ و تمدن بومی آنها ضعیف بود، به منظور غارت ذخایر و منابع ملی به وجود آمد. استعمارستیزی عنوانی است که برای جنبش هایی که در نیمه دوم قرن بیستم علیه استعمار بویژه بر ضد تسلط سیاسی، اقتصادی و فرهنگی اروپا و امریکا بر مردمان غیر اروپایی به کار رفت. هدف مبارزه ضد استعماری، رسیدن به استقلال و تشکیل دولت ملی و ادبیات پیوسته مجالی برای این مبارزه بود. در ایران عصر مشروطه که تحت استعمار دول غربی بود نیز بخشی از مبارزات استعمارستیزانه در قالب ادبیات شکل گرفت و عارف قزوینی یکی از چهره های معروف آن بود که استعمارستیزی، آزادی خواهی و وطن دوستی درون مایه بسیاری از اشعار او را تشکیل می داد. او بی سابقه ای اشعار سیاسی خود را همراه با ساز در حضور مردم می خواند و برای اولین بار از موسیقی برای آگاهی سیاسی استفاده کرد؛ این یکی از مهمترین دلایل ملقب شدن او به "شاعر ملی" است  .این پژوهش به بررسی اوضاع سیاسی و اجتماعی حاکم بر عصر عارف و تاثیرپذیری وی از آن و بویژه موضوع استعمارستیزی در اشعار و تصانیف او می پردازد و برآن است نتایج تحقیق را به شیوه تحلیل محتوا تبیین کند.