تاثیر محدودیت غذایی با یا بدون تمرین ورزشی بر بیان ژن های بتا-کاتنین و گلیکوژن سنتازکیناز3-بتا در عضله اسکلتی موش های صحرایی نر

محدودیت غذایی و تمرین ورزشی یکی از مداخلات کاربردی برای کاهش وزن و افزایش طول عمر می باشد. با این حال، ابهاماتی در رابطه با تاثیر محدودیت غذایی با یا بدون تمرین ورزشی بر توده و قدرت عضلانی وجود دارد و هنوز مسیر پیام رسانی و پروتئین های درگیر در این زمینه به طور دقیق مشخص نشده اند. بنابراین، مطالعه حاضر با هدف تعیین تاثیر محدودیت غذایی با یا بدون تمرین ورزشی بر بیان ژن های بتا-کاتنین و گلیکوژن سنتازکیناز3-بتا در عضله نعلی موش های صحرایی نر انجام گردید. 24موش صحرایی نربه شکل تصادفی در سه گروه کنترل، محدودیت غذایی و محدودیت غذایی+تمرین ورزشی جایگزین شدند.طی سه ماه پژوهش،گروه کنترل به صورت آزادانه به آب و غذا دسترسی داشت، در حالی که غذای گروه های دارای محدودیت غذایی تا حد50 درصد گروه کنترل محدود شد. گروه محدودیت غذایی+تمرین ورزشی علاوه بر محدودیت غذایی، به مدت 12هفته در برنامه ی تمرین ورزشی شرکت کرد. 48ساعت پس از آخرین جلسه تمرین، عضله اسکلتی موش های صحرایی استخراج و میزان بیان ژن های بتا-کاتنین و گلیکوژن سنتازکیناز3-بتا با استفاده از روش Real Time-PCR بررسی شد. داده های حاصله توسط آزمون تحلیل واریانس یک طرفه و تعقیبی توکی تجزیه و تحلیل شدند (05/0>p). بیان ژن بتا-کاتنین در عضله نعلی گروه محدودیت غذایی و محدودیت غذایی+تمرین ورزشی به طوری غیر معنی داری کمتر از گروه کنترل بود(به ترتیب %38 و %8/8؛ 05/0<p). در حالی که بیان ژن گلیکوژن سنتازکیناز3-بتا در گروه محدودیت غذایی به طور معنی داریبیشتر از گروه کنترل و محدودیت غذایی+تمرین ورزشی بود(به ترتیب %449 و %177؛ 01/0>p). در کل، 12هفته محدودیت غذایی(50%)، موجب افزایش بیان ژن کلیدی گلیکوژن سنتازکیناز3-بتا در مسیر پیام رسانی Wnt عضله نعلی شد و این ممکن است با کاهش توده و قدرت عضله اسکلتی همراه باشد. با این حال، اضافه شدن تمرین ورزشی به محدودیت غذایی ممکن است این روند را کند نماید.