تحلیل صنایع دستی بومی در توسعه گردشگری روستایی(مطالعه موردی روستاهای شهرستان دامغان)

گردشگری با کاهش مهاجرت، اشتغال زایی و افزایش تولید و درآمد، جایگاه ویژه ای در کشورهای در حال توسعه دارد و باعث رونق اقتصادی بسیاری از کشورها شده است. از آنجا که بهبود و ارتقای کیفیت صنایع دستی در توسعه گردشگری اثرگذار است، در این پژوهش، به توسعه گردشگری صنایع دستی بومی و جایگاه آن در گردشگری روستایی پرداخته شده است. هدف کلی از انجام این پژوهش، بررسی ارتباط صنایع دستی با توسعه گردشگری است که برای تحقق آن، این سوال مطرح شده که اثرات عوامل حمایتی، مهارت ارتباطی و عامل نوآوری صنایع دستی بر توسعه گردشگری شهرستان دامغان کدام هستند؟ این پژوهش از نظر ماهیت، کاربردی و از نظر گردآوری داده ها، توصیفی-تحلیلی است. دو نوع جامعه آماری وجود دارد؛ گروه اول، شامل کارشناسان و صاحب نظران مرتبط با صنعت گردشگری و گروه دوم شامل گردشگران و مسافرانی است که از صنایع دستی روستاهای شهرستان دامغان بازدید کرده اند. نمونه آماری، شامل اساتید و دانشجویان تحصیلات تکمیلی، فعالان صنایع دستی، مدیران و کارشناسان بوده است. حجم آن با استفاده از فرمول کوکران، 225 نفر تعیین شده و میزان پایایی تحقیق با آلفای کرونباخ آزمون شده است. داده های پژوهش، با نرم افزار SPSS تجزیه وتحلیل شده اند. برای آزمون فرضیه ها، از ضریب رگرسیون چندگانه و ضریب پیرسون، و برای اولویت بندی شاخص ها، از پارامتر ضریب تغییرات استفاده شده است. نتایج نشان داده اند که صنایع دستی، در بهبود و توسعه صنعت گردشگری نقش بسیار بالایی دارند و شاخص های حمایتی و مهارت - ارتباطی در صنایع دستی، هم بستگی مثبت و معناداری با توسعه گردشگری روستایی دارند. شاخص حمایتی با بیشترین سهم از واریانس کل، در اولویت اول است و مهم ترین شاخص ها در گردشگری صنایع دستی به ترتیب شامل پرداخت وام و تاخیر در بازپرداخت آن، برگزاری نمایشگاه های بین المللی و کارآفرینی هستند.