کمی سازی از هم گسیختگی زیستگاه حیات وحش با استفاده از رهیافت اکولوژی سیمای سرزمین (مطالعه موردی: پارک ملی لار و منطقه حفاظت شده ورجین)

مدیریت مناطق با رویکرد اکولوژی سیمای سرزمین مدیریت جامع تری را سبب می شود و با استفاده از آن می توان بسیاری از ارزش های مناطق را حفظ نمود. یکپارچگی و ارتباط داشتن زیستگاه ها در مناطق حفاظت شده برای دوام جمعیت های گیاهی و جانوری مهم است، بررسی یکپارچگی مناطق حفاظت شده می تواند برای ارتباط دادن لکه های محدود شده و کمک برای مقابله با تاثیرات از هم گسیختگی مفید واقع شود. بدین منظور این تحقیق با هدف کمی نمودن از هم گسیختگی زیستگاه حیات وحش در پارک ملی لار و منطقه حفاظت شده ورجین و مقایسه وضعیت یکپارچگی زیستگاه گونه های پلنگ، قوچ و میش و کل و بز انجام گرفت. در این راستا نقشه کاربری اراضی مناطق با استفاده از تکنیک RS و GIS استخراج گردید و نقشه های زیستگاه حیات وحش نیز از سازمان حفاظت محیط زیست تهیه گردید  و به منظور شناسایی عوامل انسان ساخت تاثیرگذار بر روی  پراکندگی حیات وحش از روش هندسه ی از هم گسیختگی  استفاده شد. نتایج حاصل از این تحقیق نشان داد با تحلیل سنجه های سیمای سرزمین و هندسه های از هم گسیختگی می توان به شناسایی مهمترین عوامل تاثیر گذار بر روی یکپارچگی زیستگاه گونه های مختلف در راستای حفاظت از آن ها و حفظ تنوع زیستی پرداخت. نتایج نشان داد در پارک ملی لار عوامل راه های خاکی، کشاورزی و سد به ترتیب بر روی از هم گسیختگی زیستگاه پلنگ، کل و بز و قوچ و در منطقه حفاظت شده ورجین کاربری کشاورزی مهم ترین عامل موثر بر روی زیستگاه حیات وحش است.