مطالعه جامعه شناختی کنش های واگرا در روستاهای همجوار الیگودرز و تاثیر آن بر توسعه اجتماع محلی

مقاله حاضر مطالعه انواع کنش های واگرا میان مهاجرین و ساکنین بومی روستاهای همجوار الیگودرز است. کنش های واگرا  آن دسته از کنش هایی اجتماعی هستند که معطوف به درون گروه اند، از تعامل با بیرون گروه یا گروه های دیگر تا حد ممکن اجتناب دارند و مانع اعتماد اجتماعی، همیاری، هم کنشی و همکاری با آن ها می شوند. مساله اصلی تحقیق این بود که چرا با وجود گذشت نزدیک به سه دهه از مهاجرت روستاییان دوردست و  اسکان آنها در روستاهای همجوار الیگودرز، همچنان کنش های واگرا و گاه نزاع های محلی در این روستاهای اتفاق می افتند. پس از مطالعات اکتشافی، از نظریه تحلیلی کنش  برای تحلیل یافته ها  استفاده شد. روش پژوهش، مطالعه موردی  از نوع تطبیقی-نظری بود می توان آن را از جمله روش های ترکیبی دانست. یافته های پژوهش نشان می دهند اگر چه زمینه قومی عامل اصلی در شکل گیری کنش های واگرا است اما ضعف تعامل و تبادل در فضاهای مختلف کنش باعث شده است تا کنش های همگرا بعد از سال های  متمادی شکل نگیرد و در روند توسعه اجتماع محلی اختلال ایجاد شود. منظور از توسعه اجتماع محلی این است که کنش های واگرایانه تنافری از بین رفته و زمینه برای کنش های همگرایانه در سطح اجتماع محلی فراهم شود. مهمترین پیشنهاد پژوهش تاکید بر سازوکارهایی است که از سوی سازمان های محلی، مدیریت عمومی، مردم و نخبگان انجام می گیرد تا ابعاد همدلی، همباوری، همگامی و همکاری که منجر به بسط کنش های متداخل در روستاهای مورد مطالعه می شود توسعه پیدا کند.