بررسی تجربی انتقال حرارت جابجایی اجباری نانوسیال فریک گرافنی در یک لوله دایروی تحت میدان مغناطیسی

امروزه نانوسیالات با توجه به پتانسیل خود در افزایش نرخ انتقال حرات و خنک کاری سیستم های مختلف، توجهات زیادی را در تحقیقات به خود جلب کرده اند. از طرف دیگر، تحقیقات جدید نشان می دهند که نانوسیالات گرافن دار، حتی در غلظت های پایین هم توانایی بیشتری در افزایش ضریب انتقال حرارت جابه جایی نسبت به نانوسیالات متداول دارند. با درنظرگرفتن این موضوع در مطالعه حاضر از نانوسیال حاوی نانوذرات فریت کبالت/گرافن به عنوان سیال عامل برای بررسی تجربی تاثیر آن بر انتقال حرارت جابه جایی اجباری سیال عبوری از یک کانال دایروی از جنس مس که تحت شار حرارتی ثابت و در رژیم جریان آرام قرار دارد، استفاده شده است. گفتنی است اثر میدان مغناطیسی بر نانوذرات به عنوان یکی از روش های فعال در بهبود نرخ انتقال حرارت مطرح است. برای نیل به این هدف، تاثیر قدرت میدان مغناطیسی خارجی و همچنین تاثیر اعمال فرکانس های مختلف بر میزان بهبود انتقال حرارت در اعداد رینولدز و غلظت های مختلف بررسی و فرکانس بهینه به دست آورده شده است. نتایج نشان می دهند که نرخ انتقال حرارت نانوسیال هیبریدی مورد آزمایش در حضور میدان مغناطیسی ثابت و متناوب بهبود یافته، به طوری که این افزایش تحت میدان متناوب چشمگیرتر از میدان ثابت است. همچنین نتایج نشان می دهند که در غیاب میدان مغناطیسی و عدد رینولدز 571، میانگین افزایش انتقال حرارت جابه جایی فروفلوید با غلظت 0/6 به 15/2% در مقایسه با آب خالص رسیده است، در حالی که این مقدار با اعمال میدان مغناطیسی ثابت و متناوب به ترتیب به 19/7 و 31% می رسد.