نقدی بر کتاب «باستان شناسی میدانی (اصول سیستماتیک در کاوش ها)»

باستان شناسی دانشی است که بخش زیادی از اطلاعات آن می بایست با تامل در بقایای انسان گذشته به دست آید. این اطلاعات از طریق پژوهش های میدانی کسب می شوند که می توان آنها را در دو بخش اصلی بررسی سطحی آثار و کاوش باستان شناسی دسته بندی کرد. بسیاری از آثار باستانی مدام در حال تخریب هستند و توجه درست به آثار و ثبت همه جانبه شواهد در بررسی های سطحی بسیار حائز اهمیت است. فعالیت دیگر میدانی باستان شناسی یعنی کاوش، کاری تخریبی است، به این مفهوم که نهشته های یک محوطه ی باستانی که در طول هزاره ها روی هم انباشته شده اند، پس از کاوش به جای اولیه ی خود باز نمی گردند و دقت در استخراج اطلاعات باید به گونه ای باشد که نهایت اطلاعات موجود از نهشته های باستانی حاصل گردد. برای به دست آوردن این اطلاعات و نیز به کسب نتایج مطلوب، بایستی از روش ها و اصول پژوهشی درستی تبعیت کرد. این روش ها همان اصول علمی فعالیت های میدانی باستان شناسی هستند که در دروس باستان شناسی با عنوان «روش کاوش و بررسی آثار باستانی» آموزش داده می شود و در کتاب هایی با محتوای باستان شناسی میدانی نگاشته می شوند. کتاب مورد بحث، یکی از این کتب است که مورد مطالعه قرار گرفته و مواردی مشخص شده که برای بهبود مطالب نیازمند بازبینی و تصحیح است.