مقایسه دو روش فشردن عضله تراپزیوس و بالا کشیدن فک تحتانی برای پیش بینی زمان مناسب کارگذاری موفق ماسک حنجره ای: یک کارآزمایی بالینی

هدف ما در این مطالعه مقایسه دو مانور فشردن عضله تراپزیوس و مانور بالا کشیدن فک تحتانی برای ارزیابی شرایط مناسب برای جاگذاری ماسک حنجره ای است. در این مطالعه کارآزمایی بالینی 138بیمار با کلاس بیهوشی 1 و 2 کاندید جراحی الکتیو شکستگی ساق به صورت تصادفی در یکی از دو گروه مانور فشردن عضله تراپزیوس و مانور بالا کشیدن فک تحتانی قرار گرفتند. در هر دو گروه القای بیهوشی با داروهای میدازولام، فنتانیل و پروپوفول انجام شد. پس از القای بیهوشی بسته به نوع گروه، از یک دقیقه بعد از بیهوشی با فواصل هر 20 ثانیه مانور انجام می شد تا زمانی که بیمار هیچ پاسخ حرکتی به مانور نشان نمی داد، در این زمان ماسک حنجره ای برای بیمار تعبیه می شد. لارنگوسپاسم، سرفه، عق زدن، توقف تنفس، اشباع اکسیژن کم تر از 90 درصد و حرکات هدفمند در حین جاگذاری ماسک حنجره ای و تا یک دقیقه بعدازآن به عنوان تلاش ناموفق در جاگذاری ماسک حنجره ای در نظر گرفته شد. فشارخون، ضربان قلب، زمان جاگذاری ماسک حنجره ای و فراوانی جاگذاری موفق در دو گروه با هم مقایسه شد. درصد فراوانی جاگذاری موفق ماسک حنجره ای در گروه فشردن عضله تراپزیوس (94.2 درصد) و بالاکشیدن فک تحتانی (98.6 درصد) تفاوت معناداری نداشت (18/0=p) درحالی که میانگین زمان مناسب برای جاگذاری ماسک حنجره ای در گروه فشردن عضله تراپزیوس به طور معناداری بیشتر از بیماران گروه مانور بالاکشیدن فک تحتانی بوده است (0.001>p). علائم حیاتی (فشارخون و ضربان قلب) بیماران دو گروه بعد از قرار دادن ماسک حنجره ای تفاوتی نداشت (0.05<p). مانور بالا کشیدن فک تحتانی و فشردن عضله تراپزیوس هیچ کدام ازنظر پیش بینی احتمال موفقیت در کارگذاری ماسک حنجره -ای بر دیگری برتری ندارد ولی زمان مناسب برای کارگذاری ماسک حنجره ای در گروه فشردن عضله تراپزیوس طولانی تر است بنابراین به نظر می رسد استفاده از مانور بالا کشیدن فک با توجه به نیاز به زمان کم تر جهت پیش بینی کارگذاری موفق ماسک حنجره ای روش مناسب تری برای پیش بینی عمق بیهوشی لازم برای این منظور باشد.