اسلوب و فلسفه دعا از منظر نهج البلاغه

این پژوهش، به هدف ترسیم اسلوب و فلسفه صحیح دعا، به واکاوی کتاب شریف نهج البلاغه پرداخته و دانش مربوطه را از خطبه ها، نامه ها و سخنان امام پارسایان حضرت علی(ع) جویا گشته است.  نتایج حاصل از این پژوهش که با روش توصیفی تحلیلی سامان یافته، نشان می دهد که از منظر امام علی(ع)، دعا که نوعی عبادت بوده، لازم است همواره با اخلاص، توکل و کار و تلاش همراه باشد. از گفتار و سیره حضرت علی(ع) دراین باره، آداب و اسلوب دعا نمودن به درگاه حق تعالی، همچون درود فرستادن بر پیامبر اکرم(ص)، شکرگزاری از نعمت های پروردگار، ذکر صفات و قدرت خداوند و درخواست با خشوع و خضوع، قابل برداشت است. در فرهنگ نهج البلاغه، فلسفه های دعا و درخواست به درگاه الهی، از قبیل دفع بلایا، اجابت حوائج، ایجاد قرب به خداوند و کسب آرامش نیز مطرح شده است. در بررسی دعاهای مولی علی(ع) در نهج البلاغه، برخی از فلسفه های محوری دعاهای ایشان از قبیل: آخرت گرایی، هدایت گرایی، استغفارگرایی و دین گرایی، روشنگری دارد.