نقش میانجی گرانه احساس امنیت روانی در رابطه خوش بینی و خودشفقت ورزی با بهزیستی روان شناختی در همسران جانباز

پس از اتمام جنگ و با برگشت رزمندگان به خانواده، به سبب استرس های ناشی از جنگ و اثر مخرب آن بر روح و روان جانبازان، تاثیرات نامطلوب جنگ بر خانواده، به خصوص همسر همچنان ادامه می یابد. هدف این پژوهش، بررسی نقش میانجی گرایانه احساس امنیت روانی در رابطه خوش بینی و خودشفقت ورزی با بهزیستی روان شناختی در همسران جانباز بود. در این پژوهش توصیفی- همبستگی از نوع تحلیل مسیر، 226 نفر از همسران جانباز تحت پوشش بنیاد شهید و امور ایثارگران شهر مشهد در زمستان 1396 به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. ابزار پژوهش شامل پرسش نامه بهزیستی روان شناختی ریف، پرسش نامه شفقت خود ریس و همکاران، پرسش نامه خوش بینی زندگی شییر و کارور و پرسش نامه امنیت روانی مزلو بود. داده ها توسط نرم افزارهای Amos 20 و SPSS 22 و با استفاده از آزمون همبستگی پیرسون، روش تحلیل مسیر و مدل یابی معادلات ساختاری مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. بین احساس امنیت با خوش بینی و خودشفقت ورزی، همچنین بین خوش بینی، خودشفقت ورزی و احساس امنیت با بهزیستی روان شناختی همبستگی مثبت و معنی داری وجود داشت (0.05p<). اثر مستقیم مولفه خوش بینی و خودشفقت ورزی بر بهزیستی روان شناختی معنی دار نبود (0.05p>) اما احساس امنیت روانی در رابطه بین خوش بینی و خودشفقت ورزی با بهزیستی روان شناختی نقش میانجی گرانه داشت. شاخص های مربوط به برازش مدل مسیر نشان دهنده برازش نسبتا مطلوب مدل بود (0.05p<). رابطه خوش بینی و خودشفقت ورزی با بهزیستی روان شناختی یک رابطه خطی ساده نیست و احساس امنیت روانی می تواند این رابطه را میانجی نماید.