بررسی ویژگی های فیتوشیمیایی گل سرخارگل [purpurea (L.) Moench Echinacea] در کشت مخلوط با لوبیا سبز و تاریخ های مختلف کشت تابستانه

در بررسی عملکرد ماده خشک و ویژگی های فیتوشیمیایی گل سرخارگل های دو ساله در کشت مخلوط سرخارگل با لوبیا سبز و تاریخ های مختلف کشت تابستانه، آزمایشی به صورت کرت های خرد شده در قالب طرح پایه بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار در سال زراعی 92-1391، طراحی و اجرا شد. تیمارهای آزمایش شامل آرایش کشت [کشت خالص سرخارگل، کشت خالص لوبیا سبز، کشت مخلوط جایگزینی با الگوهای کشت 1:1 (یک در میان) و 2:2 (دو در میان) سرخارگل و لوبیا سبز]، تاریخ های کشت [(10 تیر، 9 مرداد و 8 شهریور) در تابستان 1391] و کشت لوبیا سبز هم زمان با سبز شدن سرخارگل در بهار 1392 بود. نتایج آزمایش نشان داد که کشت زودهنگام سرخارگل ها در تابستان (10 تیر) موجب افزایش ماده خشک، مشتقات اسید کافئیک و محتوای فنل و فلاونوئید کل گل شد. در میان الگوهای کشت مخلوط نیز، کشت دو در میان سرخارگل و لوبیا سبز، موجب افزایش ماده خشک گل شد. در حالی که بیشترین مقدار اسید شیکوریک، اسید کلروژنیک و اکیناکوزید به ترتیب با 3/29، 4/2 و 3/2 میلی گرم بر گرم ماده خشک در کشت خالص سرخارگل ها به دست آمد. بیشترین مقدار فنل و فلاونوئید کل گل هم، در تاریخ کاشت 10 تیر و آرایش تک کشتی سرخارگل ها به دست آمد. در کل، می توان گفت که اگر هدف از کشت این گیاه افزایش تولید مشتقات اسید کافئیک باشد، تک کشتی و اگر هدف، بهبود تولید ماده خشک باشد، کشت مخلوط مزیت محسوب می شود. به علاوه، کشت زودتر این گیاه نیز از نظر تولید ماده خشک و مشتقات اسید کافئیک نسبت به کشت تاخیری، برتری دارد.