کارکرد تخیل در تقویم عینیت از منظر کانت

 کانت معتقد است که یکی از اساسی ترین کارکردهای تخیل، فراهم آوردن عینیت است. نقش تخیل در تقویم عینیت هم شامل احکام متعین شناختی مربوط به فاهمه است و هم شامل احکام تاملی زیبایی شناختی. او همواره تخیل را در ارتباط با اموری همچون فاهمه و خودادراکی نفسانی و شهودهای محض، یا حس مشترک و حکم تاملی قرار می دهد. تخیل در ارتباط با دیگر قوای شناسایی همواره نقش محوری داشته است. این نقش را به  سادگی می توان امکان تقویم عینیت دانست. این نوشتار در گام نخست، به مسئله چگونگی تامین عینیت از سوی تخیل در همکاری اش با فاهمه - در نقد عقل محض - خواهد پرداخت و سپس به این سوال خواهد پرداخت که تخیل چگونه در اتحاد با حس مشترک و عمل تامل مطرح شده در نقد قوه حکم فراهم آورنده مرجعی عینی برای آنهاست؛ به گونه ای که بدون آن امکان اعتبار همگانی برای احکام ذوقی۔ زیبایی شناختی از دست خواهد رفت.