بررسی اثر افزودنی ‏های ضد عریان شدگی و نوع مصالح سنگدانه ای بر مقاومت مخلوط‏ های آسفالتی در برابر آسیب‏ های رطوبتی (مطالعه موردی: استان اردبیل)

یکی از مشکلات عمده در روسازی به ویژه در مناطق مرطوب، پدیده عریان شدگی مخلوط های آسفالتی است. در این تحقیق با تمرکز بر شناسایی نحوه  ایجاد پدیده عریان شدگی، عوامل دخیل در بروز این خرابی مورد شناسایی قرار گرفته و روش های افزایش دوام آسفالت در برابر این خرابی مورد بررسی شده است. در این راستا از فیلر آهکی، آهک هیدراته و نانو مواد زایکوترم به عنوان مواد ضد عریان شدگی مناسب در مقادیر مختلف استفاده شده و مخلوط های بهینه مقاوم در برابر پدیده عریان شدگی تهیه شده اند.
همچنین با توجه به اینکه استان اردبیل تغییرات دمایی بیشتری را نسبت به مناطق معتدل تجربه می کند، در این تحقیق این استان به عنوان مطالعه موردی انتخاب شده و مصالح سنگی از سه معادن A، B و C واقع در این منطقه تهیه و با استفاده از آزمایش ASTM C294 مورد ارزیابی قرار گرفتند. همچنین با استفاده از آزمایش کشش غیرمستقیم بر روی نمونه های خشک و اشباع مخلوط آسفالتی و طبق استاندارد AASHTO T283پتانسیل عریان شدگی مورد بررسی قرار گرفت. نتایج نشان داد که مشخصات مصالح و نیز متنوع بودن مصالح در معادن رودخانه ای بر عملکرد مخلوط های آسفالتی در برابر رطوبت تاثیر دارد. همچنین طبق نتایج بدست آمده استفاده از 2 درصد آهک هیدراته، 4 درصد فیلر سنگ آهک، و یا 1/0 درصد وزن قیر از نانو مواد زایکوترم، مقاومت مخلوط آسفالتی مصالح سنگی A و C (مصالح سیلیسی) را در برابر عریان شدگی مخلوط آسفالتی به صورت قابل توجهی افزایش می دهد، درحالی که استفاده از افزودنی های منتخب در مخلوط های آسفالتی با مصالح سنگی B (مصالح آهکی) تاثیری در افزایش نسبت مقاومت TSR نمونه های آسفالتی ندارد.