اثربخشی زوج درمانی تلفیقی مبتنی بر پذیرش بر سازگاری و امید زوج های با همسر دارای علائم شخصیت وسواس(OCPD)

هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی زوج درمانی مبتنی بر پذیرش بر سازگاری و امید زوج ها با همسر دارای علائم شخصیت وسواس است. روش شناسی: جامعه آماری پژوهش کلیه زوجین دارای علائم اختلال شخصیت وسواس تهرانی مراجعه کننده به دفتر معاونت فرهنگی اجتماعی منطقه 15 شهرداری بخش مشاوره، شهر تهران که تا سال 1395 حداقل یک سال از زندگی مشترک آن ها گذشته است. از افراد مراجعه کننده به مراکز مشاوره خانواده شهر تهران 20 زوج که تمایل به شرکت در پژوهش را داشتند، به صورت در دسترس انتخاب و در دو گروه آزمایش و کنترل به صورت تصادفی قرار گرفتند. ابزارهای پژوهش شامل پرسشنامه ی سازگاری زناشویی اسپانیر (1990)، پرسشنامه امید به زندگی هرث (1999) و پرسشنامه وسواس فکری - عملی مادسلی (هاجسون و راکمان،1997) است که توسط آزمودنی ها در دو مرحله (پیش آزمون و پس آزمون) تکمیل شدند. گروه آزمایش 12 جلسه برنامه آموزشی زوج درمانی تلفیقی مبتنی بر پذیرش را دریافت کرد. نهایتا داده های جمع آوری شده توسط آمار توصیفی و استنباطی تحلیل شدند. نتایج حاصل از تحلیل نشان می دهد که زوج درمانی تلفیقی مبتنی بر پذیرش بر سازگاری و امید زوجین دارای همسر اختلال وسواس موثر بوده است (p<0/001). لذا می توان از این زوج درمانی در دادگاه های خانواده و سازمان بهزیستی برای بهبود روابط زوجین بهره برد.