پپتیدهای نفوذ کننده به سلول و ترانسیتوزیز: استراتژی های قدرتمندی جهت انتقال خوراکی انسولین

انسولین برای دیابت نوع یک و دیابت پیشرفته ی نوع دو، جهت تنظیم گلوکز خون و افزایش طول عمر بیماران ضروری می باشد. تزریق مکرر زیرجلدی انسولین معمولا همراه با درد، نکروز موضعی بافت، عفونت و آسیب عصب می باشد. اخیرا جهت غلبه بر این محدودیت ها و افزایش رضایتمندی بیماران، تعدادی از روش های جدید انتقال مانند انتقال خوراکی انسولین گسترش یافته اند. انتقال خوراکی انسولین و سایر پروتئین ها/ پپتیدهای درمانی همراه با جذب روده ای ضعیف و تجزیه آنزیمی آن ها در دستگاه گوارش می باشد. با این حال، پپتیدهای نفوذ کننده به سلول (CPPs, Cell Penetrating Peptides) و پپتیدهای ترانسیتوزیز، پتانسیل امیدبخشی را به عنوان حامل هایی که به انسولین کونژوگه شده و قادرند از اپیتلیوم روده عبور کنند، به نمایش گذاشته اند. مطالعات متعددی نشان داده اند که پس از کونژوگه کردن انسولین با CPP ها و پپتیدهای ترانسیتوزیز، این بیومولکول ها می توانند فعالیت زیستی خود را حفظ کنند و همچنین پایدار هستند و نسبت به تجزیه پروتئازی مقاوم می باشند. در این مقاله مروری، پس از معرفی انواع مختلف پپتیدهای نفوذ کننده به سلول و همچنین پپتیدهای ترانسیتوزیز، ما بر روی مطالعات صورت گرفته در مورد کاربرد این پپتیدها به عنوان تکنولوژی قدرتمندی برای انتقال خوراکی انسولین از طریق دهان تمرکز کرده ایم. براساس نتایج این مطالعات، انسولین خوراکی نه تنها کاندید مناسبی برای تزریقات دردآور در بیماران دیابتی خواهد بود، بلکه همچنین روند فیزیولوژی تولید انسولین داخلی را توسط پانکراس شبیه سازی می کند.