تاثیر تمرین تناوبی با شدت بالا بر مسیر کمپلکس یک هدف راپامایسین در پستانداران (mTORC1) در عضله اسکلتی خم کننده طویل انگشتان پا (FHL) موش های صحرایی دیابتی شده توسط استرپتوزوتوسین

شناخته شده ترین مکانیسم تنظیم کننده فعالیت مسیر mTORC1 در عضله اسکلتی مسیر وابسته به انسولین/IGF-1 است. هنوز نقش تمرین HIIT بر این مسیر مهم در سنتز پروتئین در افراد مبتلا به دیابت نوع 2 بررسی نشده است. هدف از مطالعه حاضر، بررسی تاثیر تمرین تناوبی با شدت بالا بر مسیر کمپلکس یک هدف راپامایسین در پستانداران (mTORC1) در بافت عضله FHL موش های صحرایی مبتلا به دیابت نوع 2 است. در این مطالعه تجربی، 16 سر موش صحرایی نر 2 ماهه از نژاد اسپراگوداولی با میانگین وزن 20±260 گرم انتخاب و پس از دیابتی شدن از طریق القاء STZ و نیکوتین آمید به روش تصادفی به 2 گروه، تمرین (8 سر) و کنترل (8 سر) تقسیم ‏شدند؛ گروه تمرینی 4 روز در هفته مطابق با برنامه تمرینی به‏ مدت 4 هفته به فعالیت ورزشی پرداختند؛ در حالی که گروه کنترل هیچ گونه برنامه تمرینی نداشتند. همچنین موش های صحرایی هیچ گونه درمانی با انسولین را در طول دوره پژوهش نداشتند. برای تجزیه وتحلیل داده ها از آزمون t-مستقل استفاده‏ شد. افزایش معناداری در محتوای پروتئین های AKT1 (005/0p<)، mTOR (0001/0p<)، P70S6K1 (008/0p<) و 4E-BP1 (001/0p<) در گروه تمرین نسبت به کنترل مشاهده شد. تمرین HIIT منجر به افزایش محتوای پروتئین های AKT1، mTOR، P70S6K1 و 4EBP1 در بافت عضله اسکلتی FHL آزمودنی های دیابتی تحقیق حاضر شد؛ بنابراین، با توجه به نقش های مهم این پروتئین ها در سنتز پروتئین، فعالیت ورزشی HIIT می تواند یک مکانیسم مهم برای افزایش سنتز پروتئین یا هیپرتروفی عضلانی باشد.