ارزیابی رادیوگرافی اثر کلرپرومازین و سیزاپراید بر زمان عبور ماده حاجب از دستگاه گوارش گربه

رادیوگرافی با ماده ی حاجب، یک روش تصویربرداری تشخیصی است که تصاویر با وضوح بالا را از دستگاه گوارش ارائه می کند و نقش برجسته ای را در نشان دادن زمان عبور مواد از دستگاه گوارش در حیوانات کوچک و انسان ایفا می نماید.  هدف از انجام تحقیق حاضر، ارزیابی رادیوگرافی اثر داروهای کلرپرومازین و سیزاپراید بر زمان عبور ماده ی حاجب از دستگاه گوارش گربه بود.  تحقیق بر روی 18 قلاده گربه ی بومی بالغ و سالم از نظر بالینی، انجام گرفت.  بدین منظور، گربه ها به 3 گروه تقسیم شدند.  گروه شاهد، که قبل از تجویز ماده ی حاجب، تنها کتامین (20 میلی گرم/کیلوگرم) دریافت کرده بودند.  گروه کلرپرومازین، که داروی کلروپرومازین (5/0 میلی گرم/ کیلوگرم و به شکل داخل عضلانی) و کتامین دریافت کرده بودند و گروه سیزاپراید، که داروی سیزاپراید (5/2 میلی گرم/ گربه بر حسب وزن بدن و به شکل خوراکی) و کتامین را قبل از تجویز ماده ی حاجب دریافت کردند.  در هر گروه، 6 قلاده گربه وجود داشت که 3 قلاده از آن ها نر و 3 قلاده دیگر ماده بودند.  رادیوگراف های متعدد در زمان های صفر، 20، 40 و 60 دقیقه، بعد از تجویز ماده ی حاجب تهیه و هر یک ساعت تا رسیدن ماده ی حاجب به قولون دنبال شد.  بررسی زمان شروع تخلیه ی ماده ی حاجب از معده، نشان داد که گروه شاهد با گروه کلرپرومازین تفاوتی نداشت، ولی گروه سیزاپراید با گروه های شاهد و کلرپرومازین، اختلاف معنی داری داشتند.  میانگین زمان تخلیه ی کامل ماده ی حاجب از معده برای گروه شاهد، 70 دقیقه، گروه کلرپرومازین 3/43 و گروه سیزاپراید 30 دقیقه بود و اختلاف معنی دار، بین گروه شاهد با دو گروه دیگر مشاهده گردید و بین گروه های دریافت کننده سیزاپراید و کلرپرومازین اختلاف معنی داری وجود نداشت.  جنسیت، تاثیری بر زمان تخلیه ی ماده ی حاجب از دستگاه گوارش نداشت.  نتایج نشان داد که گروه های مختلف درمانی، در زمان شروع تخلیه ی معده از ماده ی حاجب، تفاوت معنی دار دارند، اما بر دفع کلی ماده ی حاجب از دستگاه گوارش تفاوت معنی داری دیده نشد.