بررسی اصل درون گرایی در مسکن ایرانی بر اساس نظریه نحو فضا (مطالعه موردی: خانه های سنتی اقلیم گرم و خشک)

اصول معنوی حاکم بر معماری سنتی ایران، ریشه های عمیقی در فرهنگ و اندیشه های این مرز و بوم دارند. درون گرایی به عنوان یکی از اصول معماری اسلامی، در ساماندهی اندام های مختلف بنا به ویژه در خانه های سنتی، مورد توجه بوده است. این پژوهش با موضوع بررسی اصل درون گرایی در مسکن ایرانی بر آن است تا چگونگی بهره گیری از این اصل را در معماری سنتی ایران بررسی کند. در راستای دستیابی به این هدف، از تکنیک نحو فضا بهره برده شده است. این مطالعه بر روی 35 نمونه از خانه های سنتی در 7 شهر ایران که دارای اقلیم گرم و خشک می باشد انجام پذیرفت. روش به کار رفته، روش تفسیری-تاریخی با تکنیک تحلیل محتوا و از نرم افزارهای راینو (افزونه گرسهاپر) و UCL DepthmapeX جهت تحلیل های کمی استفاده شده است. نتایج گواه آن می باشند که معماران سنتی ما، با بهره گیری از چیدمان فضایی مناسب موجب پدید آمدن ساختاری برای خانه های سنتی می شدند که علاوه بر برطرف ساختن نیازهای مادی و فیزیکی کاربران، نیازهای معنوی یک مسکن درون گرا با رعایت سلسله مراتب فضایی، حریم های خصوصی و فضاهای مرکزگرا برطرف می ساختند.