بررسی مقایسه ای شاخص های عصبی و مکانیکی عضله گاستروکنمیوس داخلی اسپاستیک قبل و بعد از دوازده ماه ابتلا به بیماری در بیماران مبتلا به سکته مغزی

سکته مغزی، مهم ترین عامل ناتوانی در افراد بالغ محسوب می شود. اسپاستیسیتی نیز نوعی اختلال حرکتی شایع است که در اثر ضایعات اعصاب مرکزی مانند سکته مغزی بروز می کند و باعث ایجاد تغییر در عضله اسکلتی می شود و هر دو عامل عصبی و مکانیکی عضله را تحت تاثیر قرار می دهد. هدف از انجام پژوهش حاضر، بررسی مقایسه ای شاخص های عصبی و مکانیکی عضله اسپاستیک در دو گروه بیماران مبتلا به سکته مغزی بر اساس مدت زمان ابتلا بود. در این مطالعه، 45 بیمار مبتلا به سکته مغزی اسپاستیک شرکت نمودند که بر اساس مدت زمان ابتلا بر اساس ماه، به دو گروه کمتر و بیشتر از 12 ماه تقسیم شدند. ارزیابی های کلینیکی شامل ارزیابی تون عضله، رفلکس عمقی تاندون آشیل و دامنه حرکتی مفصل مچ پا به ترتیب با استفاده از Modified Modified Ashworth Scale (MMAS)، چکش رفلکسی و گونیامتر دستی اندازه گیری گردید. شاخص های عصبی عضله گاستروکنمیوس داخلی شامل زمان تاخیر رفلکس H و نسبتHmax/Mmax با کمک دستگاه الکترومایوگرافی و شاخص های مکانیکی عضله شامل طول فاسیکل، زاویه پر شکل و ضخامت عضله با استفاده از دستگاه سونوگرافی مورد سنجش قرار گرفت. جهت مقایسه داده ها بین دو گروه با توجه به توزیع نرمال آن ها، از آزمون t استفاده شد. به جزء در متغیر مدت زمان ابتلا به بیماری (001/0 > P)، در هیچ کدام از داده های جمع آوری شده دیگر، بین دو گروه تفاوت معنی داری مشاهده نشد. اختلاف معنی داری در شاخص های عصبی و مکانیکی عضله اسپاستیک بین بیماران مبتلا به سکته مغزی قبل و بعد از 11 ماه از زمان وقوع سکته وجود ندارد .