تاثیر کم کاری و پرکاری تیروئیدی پس از محدودیت شدید خوراکی بر عملکرد تولیدی و شاخص آسیت در جوجه های گوشتی

مطالعه عملکرد رشد و بازده تولید جوجه های گوشتی به دنبال کم کاری و پرکاری موقت تیروئیدی پس از محدودیت شدید خوراکی. این آزمایش به منظور بررسی اثرات پرکاری و کم کاری تیروئیدی متعاقب محدودیت شدید خوراکی بر رشد جبرانی، صفات تولیدی و پارامترهای خونی جوجه های گوشتی انجام شد. تعداد 640 قطعه جوجه یکروزه گوشتی در قالب طرح کاملا تصادفی به 16 واحد آزمایشی شامل 4 تیمار و هر تیمار 4 تکرار اختصاص داده شدند. گروه های آزمایشی شامل 1) گروه شاهد، بدون اعمال محدودیت غذایی، 2) گروه محدودیت غذایی یک روز در میان از سن 8 تا 21 روزگی، 3) گروه مصرف کننده لووتیروکسین بعد از قطع محدودیت غذایی و 4) گروه مصرف کننده متی مازول بعد از قطع محدودیت غذایی بود. صفات عملکردی طی سه مرحله آغازین (1 تا 21 روزگی)، میانی (22 تا 35 روزگی) و پایانی (36 تا 49 روزگی) اندازه گیری شدند. در پایان دوره از هر تکرار سه قطعه پرنده پس از خونگیری، کشتار شدند. بررسی آماری نشان داد که اعمال محدودیت غذایی در دوره آغازین به طور معنی داری افزایش وزن روزانه را کاهش داد (05/0P<) اما در کل دوره تاثیر معنی داری بر این عملکرد نداشته است (05/0P>). در کل دوره آزمایش محدودیت غذایی به طور معنی داری خوراک روزانه مصرفی و ضریب تبدیل خوراک را کاهش و شاخص تولید را افزایش داد (05/0P<). مصرف لووتیروکسین بعد از یک دوره محدودیت غذایی به طور معنی داری خوراک مصرفی روزانه و ضریب تبدیل نهایی را کاهش و شاخص تولید را افزایش داد (05/0P<)؛ اما مصرف متی مازول تاثیر معنی داری بر عمده صفات عملکرد اقتصادی نداشت و درنهایت هم باعث کاهش معنی دار وزن نهایی گردید. مصرف لووتیروکسین و متی مازول باعث افزایش معنی دار وزن نسبی کبد درمقایسه با گروه شاهد شد؛ همچنین بین گروه های آزمایشی تفاوتی در مقادیر هماتوکریت و شاخص بروز آسیت مشاهده نشد (05/0P>). بنظر می رسد اعمال محدودیت غذایی یک روز در میان از سن 8 تا 21 روزگی بدون اعمال کم کاری و پر کاری تیروئیدی باعث بهبود عملکردهای تولیدی بدون تاثیر منفی بر خصوصیات لاشه می شود.