مدل یابی علی روابط تحول حرکتی و دیداری فضایی بر تحول هیجانی کارکردی با واسطه گری تعامل مادر و کودک

تحول دیداری فضایی، یکی از بنیان های بسیار مهم تحول، بازنمایی های ذهنی راجع به دنیای بیرون را شکل می دهد. این تحول می تواند بر ارتباط کودک با محیط، اطرافیان و نهایتا تحول هیجانی کارکردی اثر بگذارد. پژوهش حاضر باهدف بررسی برازش مدل رابطه تحول حرکتی و دیداری فضایی بر تحول هیجانی کارکردی با واسطه گری تعامل مادر-کودک انجام شد. روش پژوهش حاضر از نوع همبستگی بود. جامعه آماری شامل تمامی کودکان بهنجار پیش دبستانی شهر مشهد در سال 1396 بودند. نمونه مطالعه شامل 356 نفر بود که به روش نمونه گیری طبقه ای با توجه به ملاک های ورود و خروج انتخاب شدند. برای اندازه گیری متغیر پژوهش از مقیاس های اختلال هماهنگی رشد (ویلسون، 2009)، تحول دیداری فضایی (واچس، 2014)، رابطه والد-کودک (پیانتا، 1994) و تحول هیجانی کارکردی (گرینسپن، 2002) استفاده شد. داده های جمع آوری شده از طریق تحلیل مسیر در معادلات ساختاری با نرم افزار لیزرل نسخه 9٫30 تحلیل شدند. نتایج نشان داد که تحول حرکتی و تحول دیداری فضایی با میانجی گری تعامل مادر-کودک با تحول هیجانی کارکردی بود (1٫000=AGFI، 0٫000RSMEA=). ازطرفی رابطه مستقیم معناداری بین تعامل مادر-کودک با تحول حرکتی (0٫001>p و 0٫287=r) و دیداری فضایی (0٫001>p و 0٫259=r)مشاهده شد. همچنین تحول هیجانی کارکردی با تحول حرکتی (0٫001>p و 0٫413=r) و تحول دیداری فضایی (0٫001p<، 0٫344r=) همبستگی مستقیم معناداری داشتند. براساس یافته های این پژوهش، تحول حرکتی و دیداری فضایی می توانند بر تحول هیجانی کارکردی کودک نقش به سزایی داشته باشند. این اثرگذاری در بستری از رابطه مادر-کودک اتفاق می افتد؛ بنابراین برگزاری دوره های روان شناسی جهت توانمندسازی مادران در زمینه تحول دیداری فضایی و ارتباط موثر با کودک، توصیه می شود.