رابطه خودناتوان سازی و حمایت اجتماعی با کیفیت زندگی در افراد نابینا

از بارزترین گروه های دارای ناتوانی، افراد نابینا هستند که وجود معلولیت و نقص بینایی کیفیت زندگی آن ها را به شدت تحت تاثیر قرار می دهد. هدف از پژوهش حاضر، تعیین رابطه خودناتوان سازی و حمایت اجتماعی با کیفیت زندگی افراد نابیناست. طرح پژوهش از نوع هم بستگی است. شرکت کنندگان پژوهش 135 نفر از افراد نابینای بالای پانزده سال شهرهای شیراز و اصفهان بودند که به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند.برای گردآوری اطلاعات از پرسش نامه کیفیت زندگی نابینایان، مقیاس خودناتوان سازیو پرسش نامه حمایت اجتماعی استفاده شد. برای تحلیل داده ها از ضریب هم بستگی پیرسون و رگرسیون چندگانه استفاده شد. یافته های پژوهش نشان داد که بین حمایت اجتماعی با کیفیت زندگی افراد نابینا، رابطه معناداری به صورت مثبت و مستقیم وجود دارد و هرچه حمایت بیشتر باشد، بر میزان کیفیت زندگی افراد نمونه افزوده می شود (0٫01>p). از سوی دیگر، بین خودناتوان سازی رفتاری و کیفیت زندگی افراد نابینا رابطه معناداری به صورت منفی و معکوس وجود دارد (0٫01>p). همچنین بین خودناتوان سازی ادعایی و کیفیت زندگی این افراد رابطه معناداری به صورت منفی و معکوس وجود دارد (0٫05>p). نتایج تحلیل رگرسیون چندگانه حاکی از این بود که حمایت اجتماعی ادراک شده در پیش بینی کیفیت زندگی افراد نابینا، نقش معناداری دارد (0٫001>p) و خودناتوان سازی ادعایی و رفتاری چون نقش معناداری ندارد، از مدل خارج شد. براساس نتایج، گسترش خدمات توان بخشی برای افزایش حمایت اجتماعی و ایجاد مداخلات به منظور کاهش خودناتوان سازی در افراد نابینا پیشنهاد می شود.