اثر بخشی درمان شناختی-رفتاری گروهی بر ادراک و شدت درد در بیماران مبتلا به درد نوروپاتیک مزمن

تجربه درد از دو بعد حسی و عاطفی تشکیل می شود. بعد حسی درد، بیانگر شدت درد و سبک عاطفی آن بیانگر ادراک درد می باشد. از آنجائیکه درمان شناختی-رفتاری، یک روش درمانی مبتنی بر شواهد بوده و بر اصلاح فرآیندهای فکری ناکارآمد و تغییر رفتارهای ناسازگارانه تاکید دارد، لذا این مطالعه به منظور بررسی اثربخشی درمان شناختی-رفتاری گروهی بر ادراک و شدت درد در بیماران مبتلا به درد نوروپاتیک مزمن انجام شد. این مطالعه شبه کارآزمای بالینی بر روی 30 نفر از بیماران نوروپاتیک مزمن مراجعه کننده به بیمارستان روحانی شهر بابل در دو گروه 15نفری آزمایش و کنترل انجام شد. درمان شناختی-رفتاری گروهی در 10 جلسه 120 دقیقه ای، هفته ای یک بار برای گروه آزمایش اجرا شد. شرکت کنندگان قبل و 45روز پس از اتمام جلسات مجددا مورد ارزیابی قرار گرفتند و ادراک درد با مولفه های باور به استمرار درد در آینده، خود ملامتگری، ثبات درد در زمان حال، اسرار آمیزی درد و نیز شدت درد ارزیابی شدند. نمره قابل کسب از پرسشنامه باورها و ادراک درد 30 تا 30- و پرسشنامه شدت درد از صفر تا 6 می باشد. نتایج نشان داد که تفاوت آماری معنی‏داری بین دو گروه آزمایش و کنترل در نمره ی کل ادراک درد (7/40±8/87- در مقابل 6/30±1/93) (0/001p=) و خرده مقیاس های باور به استمرار درد در آینده (1/76±4/13- در مقابل 3/30±0/93) (0/04p=)، باور به ثبات درد در آینده (3/50±2/13- در مقابل 3/16±0/8) (0/04p=)، اسرار آمیزی درد (3/67±2/73- در مقابل 3/95±1/33) (0/003p=) و نیز شدت درد (1/28±2/19 در مقابل 1/27±3/64) (0/003p=) نشان داد. مطالعه حاضر نشان داد که درمان شناختی-رفتاری گروهی می تواند به‏عنوان یک مداخله اثربخش بر کاهش ادراک و شدت درد در بیماران نوروپاتیک مزمن باشد.