شیوع فرسودگی شغلی پرستاران در بیمارستان های ایران: یک مطالعه مروری نظام مند و متاآنالیز

فرسودگی شغلی در پرستاران مانع ارتقای شغلی و نیل به اهداف مرتبط با شغل آن ها می گردد که در نتیجه منجر به کاهش کیفیت عملکرد بیمارستان ها می شود. این پژوهش با هدف شناسایی شیوع فرسودگی شغلی پرستاران در بیمارستان های ایران انجام شد. برای انجام این پژوهش از روش مرور نظام مند و متاآنالیز استفاده شد. برای این منظور کلیه مقالات منتشرشده در زمینه شیوع فرسودگی شغلی در پرستاران در بازه زمانی 1379 تا پایان سال 1396در 7 پایگاه های اطلاعاتی PubMed (Medline)، Web of Science،ScienceDirect ، Scopus، Magiran، IranMedex و SID و فهرست منابع مقالات یافت‫شده جستجو و جمع آوری شد. در نهایت، تعداد 32 مقاله شرایط ورود به این مطالعه را داشتند که با استفاده از نرم افزار Comprehensive Meta-Analysis تحلیل شدند. در این مطالعه بر اساس مدل اثرات تصادفی شیوع فرسودگی شغلی پرستاران در بیمارستان های ایران 25 درصد (32-19%: حدود اطمینان 95%) به دست آمد. بیشترین شیوع فرسودگی شغلی در پرستاران در تهران در سال 1388، 75 درصد (65-82%: حدود اطمینان95%) و کمترین شیوع فرسودگی شغلی در پرستاران در همدان در سال 1395 با 2/0 درصد (1/0-4/0%: حدود اطمینان95%) به دست آمد. بین متغیرهای میانگین سنی پرستاران، سال انتشار مطالعه، حجم نمونه و شیوع فرسودگی شغلی رابطه معنی داری وجود داشت (05/0p<). شیوع فرسودگی شغلی تقریبا روی یک سوم پرستاران بیمارستان های ایران تاثیر می گذارد. بنابراین، سیاستگذاران و مدیران نظام سلامت باید اقدامات جدی به منظور کاهش شیوع فرسودگی شغلی پرستاران در بیمارستان ها بعمل آورند.