بررسی رابطه آموزش و عملکرد محیط زیستی با تاکید بر وضعیت ایران

مساله حفاظت از محیط زیست از جمله مهمترین تحرکات سال های پایانی قرن 20 و اوایل قرن 21 است که در اندیشه و عمل، آثار عمیق و وسیعی در عرصه جهانی به دنبال داشته است. کشورهای توسعه یافته و در حال توسعه هر کدام به گونه ای آثار تخریبی خود را بر محیط زیست بر جای گذاشته اند که این اثرگذاری در موارد بسیاری متاثر از کم و کیف شاخص های اجتماعی- اقتصادی آنها است. در مقاله حاضر تلاش شده است تا رابطه شاخص آموزش به مثابه یکی از شاخص های توسعه اجتماعی و میزان حفاظت از محیط زیست در فاصله سال های 2006 تا 2012 مورد بررسی قرار گیرد. رویکرد نظری مقاله مبتنی بر نظریه رفتارهای محیط زیستی فیش بین، آیزن، هینز و همکاران است که لازمه تغییر در رفتارهای محیط زیستی را آگاهی، دانش افراد، ارزش ها و هنجارهای کلی جامعه می دانند. از نظر روش شناسی، مطالعه به شیوه اسنادی و تحلیل ثانویه داده های جهانی گزارش توسعه انسانی (HDR) و داده های شاخص عملکرد محیط زیستی (EPI) انجام شده و داده ها با کاربرد نرم افزار spss تحلیل شده اند. نتایج نشان می دهد کشورهایی که از نظر شاخص های آموزشی وضعیت مطلوبی دارند از نظر عملکرد محیط زیستی نیز در جایگاه بالایی قرار گرفته اند.