مقایسه اثربخشی آموزش خودگویی مثبت و خودکنترلی بر باورهای خودکارآمدی دانش آموزان دختر مقطع متوسطه

بررسی متون نشان می دهد خودگویی و خودکنترلی از جمله روش های موثر در ارتقای سطح سلامت روان و دستیابی به اهداف زندگی است. با توجه به اهمیت ارتقای سطح خودکارآمدی دانش آموزان، این پژوهش با هدف مقایسه بررسی اثربخشی آموزش خودگویی مثبت و خودکنترلی بر خودکارآمدی دانش آموزان دختر پایه دهم انجام شد. پژوهش حاضر از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون- پس آزمون در دو گروه آزمایش و کنترل است. جامعه پژوهش دانش آموزان دختر پایه دهم رشته علوم تجربی مدارس دولتی منطقه دو تهران در سال 97-96 بوده است. حجم نمونه 60 نفر بود که با روش نمونه گیری تصادفی ساده و خوشه ایساده انتخاب شدند و به صورت تصادفی در سه گروه 20 نفری در قالب 2 گروه آزمایش (یک گروه تحت آموزش خودگویی مثبت و گروه دیگر تحت آموزش خودکنترلی) و یک گروه کنترل گمارش شدند. هریک از گروه های آزمایش به مدت 10 هفته آموزش دیدند. به منظور سنجش خودکارآمدی از ابزار خودکارآمدی عمومی شرر و همکاران (1982) استفاده شد. تجزیه وتحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 21 و آزمون تحلیل کوواریانس انجام شده است. یافته ها نشان داد آموزش خودگویی مثبت و خودکنترلی باعث افزایش خودکارآمدی عمومی دانش آموزان دختر شده است. همچنین، بین اثربخشی این دو روش تفاوت وجود دارد و تاثیر آموزش خودکنترلی بر خودکارآمدی بیشتری است (0/001>P). با توجه به اثربخشی آموزش های خودگویی مثبت و خودکنترلی بر خودکارآمدی عمومی دانش آموزان، مطلوب است مشاوران و درمان گران در مدارس در زمینه خودگویی مثبت و خودکنترلی هیجانی دوره های آموزشی برگزار کنند.