اخلاق جنبش و حرکت در شعر رنه شار

گزاف نگفته ایم اگر ادعا کنیم که همه شعر رنه شار شاعر فرانسوی مکان چالشی است میان «گشودگی» و «بستگی». در واقع در شعر او همیشه شاهد اشتیاق مفرط سوژه برای رفتن، گریز، و تغییر دائمی از سویی، و از سوی دیگر گرایش به بازگشت به مکان آغازینی که رفتن از آن آغاز می شود، می باشیم، بازگشت نه برای ماندنی دائمی، بلکه برای آن که سوژه از این مکان آغازین به مثابه سکوی پرتاب بهره گیرد و سکوی پرتاب چیزی نیست مگر منبع انرژی برای سوژه ای که تنها با تکه بر منبع انرژی مکان آغازین به دنبال گشودگی به کشف امکانات متفاوت هستی است. سوژه شار هرگز تن به جذابیت های فریبکارانه مکان های بسته که در آن ها می تواند دمی بیاساید نمی دهد، بلکه بر عکس، او خود را پیوسته آماده برای احیائئ دائمی می بیند. به بیان دیگر، او خطر رفتن را به رخوت ماندن ترجیح می دهد. هدف اصلی این مقاله جواب به این پرسش است که اساسا در شعر شار چه تصویرهای شاعرانه ای این دو گرایش متضاد، یعنی میل به رفتن و گشودگی و بازگشت به مکان های آغازین تسلی بخش و حمایت کننده را به گونه ای استعاری به تصویر می کشانند.