آنتی ژن ها وآنتی بادی های پلاکتی در بیماران مبتلا به مقاومت پلاکتی

مقاومت پلاکتی ایمیون از عوارض انتقال خون در بیماران با تزریق مکرر پلاکت می باشد. در این عارضه آنتی بادی بر علیه آنتی ژن های سطحی پلاکت شامل آنتی ژن های اختصاصی و آنتی ژن های سازگاری بافتی ایجاد می شوند که می توانند باعث تخریب پلاکت های تزریق شده به وسیله سلول های بیگانه خوار و ماکروفاژ گردند. در مطالعه حاضر، آنتی ژن ها و آنتی بادی های ضد آنتی ژن های اختصاصی و آنتی بادی های ضد HLA-I  در بیماران مبتلا به مقاومت پلاکتی بررسی شد[WU1] . در این مطالعه توصیفی، بررسی هم زمان آنتی ژن ها HPA-1/-2/-3-4-5-15 (به روش مولکولی  PCR-SSP)، غربالگری حضور آنتی بادی های پلاکتی(به روش فلوسیتومتری) و بررسی آنتی بادی های ضد  HLA-I  به روش پانل راکتیو آنتی بادی در سرم 49 بیمار مبتلا به مقاومت پلاکتی انجام شدند[WU2] . یافته ها توسط نرم افزار فلومکس و نرم افزار محاسبه گر خودکار هاردی وینبرگ تجزیه، تحلیل شدند.   از 49 بیمار مبتلا به مقاومت پلاکتی، 18 بیمار زن و31 بیمار مرد بودند. شمارش پلاکتی در زنان 3202 ± 6457 در محدوده(10000-1000سلول در میکرولیتر) با شمارش پلاکتی در مردان 2518 ± 7283 در محدوده (10000-3000) اختلاف معنادار نداشت. هیچ موردی ازHPA-4b  ، HPA -5b در این مطالعه دیده نشد. آنتی بادی های ضد HLA در2/61% و آنتی بادی های ضد HPA در 4% بیماران مورد بررسی مشاهده شدند. اطلاعات حاصل از مطالعه حاضر نشان داد که فراوانی آلل a برای HPA-1/ -3/ -4 /-5 و آلل b برای HPA-2/ -15 در جمعیت مورد مطالعه بیشتر بود. وفور آللی و ژنوتیپی بین گروه بیمار مورد مطالعه و جمعیت اهداکنندگان ایرانی می تواند توضیح دهنده وقوع مقاومت پلاکتی در آن ها باشد.
[WU1]اصلاح شد

[WU2]اصلاح شد