اثر ژل پلاکتی بر روند ترمیم و میزان بیان فاکتور VEGF در زخم های تجربی پوست در موش صحرایی

ژل پلاکتی تهیه شده از پلاسمای غنی از پلاکت با دارا بودن فاکتورهای رشد، باعث تسریع بازسازی لایه های پوست، تحریک رگ زایی و افزایش سنتز کلاژن در روند ترمیم زخم ها می شود. در این مطالعه، تاثیر ژل پلاکت انسانی بر میزان بیان فاکتور رشد عروقی در زخم های تجربی پوست در موش صحرایی بررسی شد. در یک مطالعه تجربی، ژل پلاکتی با افزودن ترومبین به پلاسمای غنی از پلاکت تهیه شد. در 24 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار، یک زخم 5/1 در 5/1 سانتی متری در قسمت پشتی بدن بین دو کتف ایجاد شد. موش ها به طور تصادفی به دوگروه 12تایی شاهد و درمان(استفاده موضعی از ژل پلاکتی در محل زخم) تقسیم شدند. درمان از ژل پلاکتی جهت پانسمان زخم استفاده گردید. نمونه های زخم پوستی با رنگ آمیزی H&E و ماسون تریکروم برای هیستوپاتولوژی و فلورسنت ایمنوهیستوشیمی جهت ارزیابی فاکتور رشد عروقی بررسی شدند. میزان تشکیل بافت پوششی در روز پنجم در گروه درمان شده با ژل پلاکتی 3/0 ± 2 و در گروه شاهد 1/0 ± 1 بود. نتایج هیستوپاتولوژی نشان دهنده افزایش میزان تشکیل کلاژن و افزایش نفوذ سلول های التهابی در گروه درمان نسبت به گروه شاهد به ویژه در مراحل ابتدایی روند ترمیم زخم بود. هم چنین نتایج ایمنوهیستوشیمی نشان داد که میزان بیان فاکتور رشد عروقی در گروه درمان بیشتر از گروه شاهد بوده است. استفاده موضعی از ژل پلاکتی بر روی زخم های پوستی، اثرات مثبتی بر روند بهبود به ویژه در مراحل ابتدایی ترمیم دارد.