بررسی اثربخشی رفتاردرمانی دیالکتیک بر تنظیم هیجان، عاطفه مثبت و منفی، رفتار پرخاشگرانه و خودزنی دانش آموزان دختر 13 تا 16 ساله

هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی رفتار درمانی دیالکتیک بر تنظیم هیجان، عاطفه مثبت و منفی، رفتار پرخاشگرانه و خودزنی در دانش آموزان دختر بود. روش پژوهش آزمایشی با طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه آزمایش و کنترل بود. جامعه آماری مورد مطالعه شامل کلیه دانش آموزان دختر 13 تا 16 ساله مقطع متوسطه اول شهرستان کرج در سال 1396 بود. از میان جامعه آماری با استفاده از روش نمونه گیری هدفمند و بر اساس نمره پرسشنامه عاطفه مثبت و منفی واتسون و همکاران، پرسشنامه پرخاشگری باس و پری، پرسشنامه آسیب به خود سانسون و همکاران و پرسشنامه تنظیم هیجانی گروس در پیش تست، 30 نفر که دارای ملاک های ورود بودند نمونه آماری ما را تشکیل دادند. این 30 نفر به طور کاملا همتا در 2 گروه 15 نفره (یک گروه آزمایش و یک گروه کنترل) گزینش شدند که برای گروه آزمایش، رفتاردرمانی دیالکتیک اجرا شد و گروه کنترل در لیست انتظار قرار داشت و هیچ درمانی دریافت نکرد. همچنین برای تجزیه و تحلیل داده ها از تحلیل کوواریانس چندمتغیره و برای تسریع در نتایج حاصله از نرم افزار SPSS- 21 استفاده شد. یافته ها نشان داد که پس از اجرای رفتار درمانی دیالکتیک در گروه آزمایش، نمرات پس آزمون متغیرهای تنظیم هیجان و عاطفه مثبت گروه آزمایش به صورت معنی داری (001/0>P)نسبت به گروه کنترل افزایش یافته است (به ترتیب از43/30 و 93/30 در گروه کنترل به 27/46 و 80/32 در گروه آزمایش). همچنین نمرات پس آزمون در متغیرهای عاطفه منفی، رفتار پرخاشگرانه، و خودزنی نیز پس از اجرای رفتار درمانی دیالکیتک به صورت معنی داری (001/0>P) کاهش یافته بود (به ترتیب از 32/29 و 67/100 و 14/29 در گروه کنترل به 19/13 و 43/74 و 33/21 در گروه آزمایش). بنابر یافته های این مطالعه رفتار درمانی دیالکتیک بر افزایش تتنظیم هیجان و عاطفه مثبت و کاهش عاطفه منفی، رفتار پرخاشگرانه و خودزنی موثر است.