اثربخشی گروه درمانی یکپارچه نگر توحیدی بر خودآگاهی هیجانی، جرات ورزی و معناداری زندگی زندانیان

هدف از پژوهش حاضر بررسی اثربخشی توحید درمانی بر میزان خودآگاهی، جرات ورزی و معناداری زندگی زندانیان می باشد. این پژوهش از نوع پژوهش های کاربردی ست که با داشتن پیش آزمون - پس آزمون با گروه کنترل و باتوجه به انتساب تصادفی در زمره طرح های شبه آزمایشی قرار می گیرد. جامعه مورد نظر زندانیان متقاضی درمان زندان مرکزی مشهد که حداقل 6 ماه حبس داشتند، بودند که از بین آنها یک نمونه 30 نفره به صورت هدفمند انتخاب شد و به دو گروه آزمایش و کنترل تقسیم شدند. در این پژوهش از سه پرسشنامه شاخص نگرش به زندگی (LRI)، جرات ورزی گمبریل و ریچی و خودآگاهی کائر و همکاران استفاده شد. پس از انجام 16 جلسه روان درمانی گروهی و گذشت 4 ماه، دو گروه آزمایش و کنترل مورد سنجش مجدد قرار گرفتند و  با استفاده از نرم افزار SPSS-21 و روش آماری تحلیل کوواریانس نتایج تحلیل شدند. یافته ها نشان دادند که بین خودآگاهی هیجانی و جرات ورزی گروه آزمایش و گروه کنترل تفاوت معناداری وجود داشت و بین معناداری زندگی گروه آزمایش و کنترل تفاوت معناداری وجود نداشت. بنابراین می توان گفت توحید درمانی گروهی توانسته باعث افزایش میزان خودآگاهی هیجانی و جرات ورزی زندانیان شده و در زمینه معناداری زندگی نتوانسته تاثیر معناداری را بر روی زندانیان بگذارد.