بررسی ارتباط خودکارآمدی بالینی باتعلق پذیری به محیط بالینی در دانشجویان پرستاری دانشگاه علوم پزشکی کرمان

شناسایی و سنجش میزان اصول خودکارآمدی بالینی و تعلق پذیری به محیط بالینی می تواند، در ارتقای ارزش ها و عمکرد حرفه ای در محیط های بالینی کمک کننده باشد. این پژوهش مطالعه ای مقطعی از نوع توصیفی- همبستگی است، که 230 نفر به عنوان نمونه پژوهش وارد مطالعه شدند. اطلاعات با استفاده از پرسشنامه ای شامل سه بخش فرم اطلاعات جمعیت شناختی، پرسشنامه خودکارآمدی بالینی پرستاری و پرسشنامه تعلق پذیری بالینی پرستاری جمع آوری شده و با نرم افزار آماری SPSS نسخه ی 19 و شاخص های مرکزی، پراکندگی و ضریب همبستگی پیرسون مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. سطح معنی داری 05/0 درنظر گرفته شد. نتایج نشان داد که میانگین کل نمره خودکارآمدی بالینی(87/41 ±) 23/214 و میانگین کل تعلق پذیری بالینی (54/15 ±) 67/113 بوده است و دانشجویان از خودکارآمدی بالینی و تعلق پذیری بالینی بالایی برخوردار بوده اند. علاوه بر این بین خودکارآمدی بالینی و تعلق پذیری به محیط بالینی از نظر آماری ارتباط مستقیم و معناداری وجود داشته است (001/0>p) به طوری که با افزایش میزان تعلق پذیری به محیط بالینی، خودکارآمدی نیز افزایش داشته است. با توجه به نتایج مطالعه فوق که حاکی از میزان بالای حس تعلق پذیری به محیط بالینی و خودکارآمدی بالینی در دانشجویان پرستاری است، نشان دهنده برقراری ارتباط صحیح و اصولی در جامعه مورد مطالعه با محیط های آموزش بالینی می باشد. داشتن ارتباط مناسب مدرسان و پرسنل مراکز آموزش بالینی و برنامه ریزی صحیح می تواند حس تعلق به محیط بالینی و خودکارآمدی بالینی را در دانشجویان افزایش دهد و در نتیجه می تواند بر یادگیری و ادامه کار و حتی ادامه تحصیل در این رشته را نیز تاثیر گذار باشد.
کلید واژه ها: تعلق پذیری، خودکارآمدی، دانشجوی پرستاری