نقدی بر بعد تعلیمی رویا در حکایت «آن پادشاه زاده که پادشاهی حقیقی به وی روی نمود» از مثنوی با توجه به نظریه یونگ و فروید

با پیدایش نظریه های ادبی و غیرادبی از جمله نظریه های روان شناختی، ارتباط چندسویه بین علوم مختلف پدید آمده است؛ از جمله ارتباط بینارشته ای ادبیات و روان شناسی. این اتفاق باعث شد تا ادبیات محملی برای نگرش و تحلیلی روزآمد، کارآمد و خوانشی متفاوت تلقی شود. ادبیات به مدد نظریه های روان شناسی، خود را ملموس تر، عینی تر، عمل گراتر عرضه نموده است و بر جذابیت خود در متون ادبی، به ویژه در متون عرفانی افزوده است. از جمله این نظریات، نظریه ساختار شخصیت و ابعاد ذهن فروید و فرایند تفرد یونگ است. موضوع این پژوهش، بررسی بعد تعلیمی رویا با توجه به نظریات فروید و یونگ با محوریت حکایت «پادشاه زاده که...» از دفتر چهارم مثنوی است. این پژوهش نشان می دهد که «رویا» شاهراه دستیابی به ضمیر ناخودآگاه انسان است. مولوی در این حکایت، به مخاطب می آموزد که لازمه رسیدن به توازن، تعادل شخصیت و رسیدن به تفرد، تعامل یکپارچه تمام ابعاد شخصیت روانی فرد است.