جایگاه اشتغال زنان در سیاست های کلان کشور بعد از انقلاب اسلامی

حضور زنان در فعالیت های اقتصادی و اجتماعی و فرهنگی از اصول اساسی توسعه پایدار به شمار می رود. طی چهار دهه گذشته از انقلاب اسلامی ایران، کم و کیف حضور زنان در عرصه اجتماعی همواره مورد توجه بوده وباطرح مباحث حقوق اجتماعی وانسانی زنان، موضوع اشتغال زنان به عنوان یکی از اولویت ها در برنامه ریزی ها وسیاستگذاری های دولت ها بعد ازانقلاب اسلامی مد نظر قرار گرفته است. اما آنچه که جای بررسی دارد چالش هایی است که بر اساس رویکردهای متفاوت دولت ها در این حوزه دیده می شود. چرا که این امر باعث گردیده وضعیت نظام سیاستگذاری در حوزه اشتغال زنان از یک ثبات پایداری برخوردار نباشد. لذا نوشتار حاضر با استفاده از روش تحلیل –محتوای کیفی درصدد بررسی تاثیر دو رویکرد توانمند سازی و خانواده محوری دولت ها بر رونداهداف اشتغال زایی زنان است. نتایج پژوهش نشان می دهد عدم مسئله شناسی دولت ها در حوزه سیاستگذاری اشتغال و تک بعدی نگریستن دراین حوزه باعث نقص در برنامه های اشتغال زایی زنان شده است.