اثر تمرین راه رفتن در شرایط بار افزایی شناختی بر وی‍ژگی های گام برداری مرتبط با تعادل در مردان سالمند

حفظ تعادل به عنوان یکی از مهم ترین چالش های دوره سالمندی شناخته می شود. هدف تحقیق حاضر تعیین اثر تمرین راه رفتن تحت شرایط بار شناختی مختلف بر وی‍ژگی های تعادل گام برداری سالمندان مرد بود.  

20 آزمودنی سالمند در دسترس و واجد شرایط، انتخاب و به روش تصادفی ساده به 2 گروه 10 نفره تقسیم شدند که شامل یک گروه تمرین راه رفتن در شرایط تکلیف دوگانه و یک گروه تمرین منفرد می شد. گروه تکلیف دوگانه حین راه رفتن یک تکلیف شناختی دشوار ویژه هر فرد را انجام می دادند و گروه دیگر به تمرین راه رفتن معمولی می پرداختند. در مرحله پیش آزمون و پس آزمون، پارامترهای کینماتیکی گام برداری منتخب با استفاده از دستگاه تحلیل گر گام برداری زبریس اندازه گیری شدند که شامل: عرض گام، طول گام، درصد زمان اتکای دوگانه، آهنگ، سرعت و درصد تغییرپذیری سرعت گام برداری بود. گروه‎ها تمرینات را به مدت 8 هفته، هفته ای 3 جلسه 60 دقیقه ای انجام دادند.

نتایج آزمون آماری تحلیل واریانس مرکب (2×2) با عامل درون گروهی زمان (قبل و بعد تمرین) و عامل بین گروهی نوع تمرین نشان دهنده معنی داری اثر اصلی درون گروهی بود. تحلیل های بیشتر بیانگر اثر درون گروهی برای گروه تکلیف با بار شناختی بیشتر برای پارامترهای طول گام، درصد زمان اتکای دوگانه، آهنگ، سرعت و درصد تغییرپذیری سرعت گام برداری (05/0P≤) بود. این اثر در مورد عرض گام دیده نشد (05/0P>).همچنین تفاوت معنی داری بین دو گروه در فاکتور های مذکور دیده شد(05/0P>).

تمرینات راه رفتن در شرایط تکلیف دوگانه شناختی می تواند موجب بهبود برخی پارامترهای گام برداری مرتبط با تعادل سالمندان مرد گردد.