مروری کلی بر مسیرهای تنظیمی احساس اکسیژن محیطی و ریزمحیطی توسط عوامل القا شده به وسیله ی هیپوکسی (HIF)

کمبود اکسیژن یا هیپوکسی، می تواند کمبود اکسیژن محیط بیرون از بدن (حس شده توسط سلول های ریوی) یا کمبود اکسیژن ریزمحیط های درونی بدن (حس شده توسط سایر سلول های بدن همچون سلول های سرطانی) را شامل گردد. پاسخ سلولی به نوسانات اکسیژن به طور عمده توسط عوامل القا شده به وسیله ی هیپوکسی (Hypoxia-inducible factors یا HIFs) میانجی گری می شوند. به طور کلی، اولین اندام که بعد از هر دم که باعث دمیدن اکسیژن محیط به داخل و تماس با آن می شود، ریه می باشد. با این وجود، هنوز مسیرهای تنفسی شناخته شده ی Hif برای احساس اکسیژن محیطی در ریه بسیار محدود است. از این رو، در این مقاله ی مروری، ابتدا نقش ایزوفرم های HIF1 و HIF2 در عروق و برونش های ریوی (مشتمل بر سلول های عضله ی صاف و اندوتلیال عروق و سلول های اپی تلیال برونشیال ریوی) و پاسخ های آن به ناکافی بودن اکسیژن محیطی مورد بررسی قرار می گیرد. سپس، به بررسی نقش HIF در احساس اکسیژن ریزمحیطی (داخلی) در سلول ها و بافت های غیر ریوی همراه با کلیه ی مکانیزم های مولکولی درگیر در آن سلول و بافت ها پرداخته می شود. آن گاه، از بین کلیه ی سلول های درگیر در مسیرهای احساس اکسیژن ریزمحیطی، به طور ویژه ای به تومورها و سلول های سرطانی و سلول های بنیادی سرطانی و نقش دقیق تر مولکول HIF در این سلول ها و بافت ها اشاره می گردد.