تاثیر تمرین استقامتی در شرایط آلودگی هوا بر بیان ژن های PGC-1α و MEF2C میتوکندری بافت عضلانی موش های نر نژاد Wistar

  تمرینات استقامتی از طریق افزایش بیان ژن PGC-1α باعث بایوژنز میتوکندری می شوند. همچنین، آلودگی هوا سبب اختلال در بایوژنز میتوکندری می گردد. بنابراین، هدف از انجام این مطالعه، بررسی تاثیر هشت هفته تمرین استقامتی در شرایط آلودگی هوا بر بیان ژن های PGC-1α و MEF2C میتوکندری بافت عضله ی دوقلوی موش های صحرایی نر نژاد Wistar بود. 32 سر موش 8 هفته ای (با وزن 65/10 ± 77/180 گرم) به طور تصادفی به چهار گروه شاهد، تمرین، آلودگی و تمرین + آلودگی تقسیم شدند. به منظور قرار دادن حیوانات در معرض آلودگی هوا، از اتاقکی به ابعاد 166 × 199 × 272 سانتی متر مکعب که به طور کامل ایزوله شده بود، استفاده گردید. ذرات آلاینده ی به کار رفته شامل مونوکسید کربن، دی اکسید سولفور و دی اکسید نیتروژن بودند. تمرین استقامتی به مدت 8 هفته و 5 جلسه در هر هفته انجام شد. 24 ساعت پس از اتمام تمرین، موش ها تشریح و بافت عضله ی دوقلوی آن ها استخراج شد. با به کارگیری از روش Real time reverse transcription polymerase chain reaction (Real time RT-PCR) میزان بیان ژن های PGC-1α و MEF2C اندازه گیری شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها، از آزمون Two-way ANOVA استفاده شد. تعامل معنی داری بین اثرات ورزش و آلودگی بر بیان ژن PGC-1α وجود داشت (03/0 = P). همچنین، تعامل غیر معنی داری بین اثرات ورزش و آلودگی بر بیان ژن MEF2C مشاهده گردید (61/0 = P)، اما اثرات اصلی نشان داد که ورزش و آلودگی تاثیر معنی داری بر روی بیان ژن MEF2C دارند (03/0 = P). آلودگی هوا کاهش معنی داری در بیان ژن های PGC-1α و MEF2C ایجاد می کند، اما تمرین استقامتی افزایش معنی داری در بیان ژن های MEF2C و PGC1-α ایجاد می کند. به هر حال، تمرین استقامتی در شرایط آلودگی تنها بیان ژن PGC-1α را افزایش می دهد.