بررسی تنوع ژنتیکی ژنوتیپ های محلی انبه (Mangifera indica L.) استان هرمزگان با استفاده از صفات ریخت شناسی و نشانگر ISSR

بررسی تنوع ژنتیکی انبه موجب افزایش شناخت نسبت به این گیاه شده و امکان انتخاب ژنوتیپ های مرغوب تر جهت توسعه کشت و کار آن فراهم می نماید. در این پژوهش، تنوع ژنتیکی و ریخت شناسی 39 ژنوتیپ انبه جمع آوری شده از شهرستان های میناب و رودان (استان هرمزگان) با استفاده از نشانگرهای ISSR و صفات ریخت شناسی مورد ارزیابی قرار گرفت. بر مبنای داده های ریخت شناسی، ژنوتیپ ها به هشت گروه اصلی تقسیم بندی شدند. دامنه تشابه به دست آمده برای داده های ریخت شناسی از 12/0 تا 83/0 متفاوت بود. حداقل میزان تشابه بین ژنوتیپ های آل مهتری و چارک دیده شد و حداکثر تشابه بین مشک، آناناسی گلشوار، نغال و هلیلی گلشوار بود. متوسط میزان تشابه به دست آمده نیز 54/0 بود. نتایج تجزیه 21 ویژگی ریخت شناسی در ژنوتیپ های انبه مورد مطالعه نشان داد که این ژنوتیپ ها از نظر همه صفات (به جز تراکم گل و شکل گل آذین) دارای اختلاف معنی دار بودند. نتایج نشانگرهای ISSR نشان داد که آغازگرهای استفاده شده در این پژوهش، در مجموع 145 نوار قابل امتیازدهی تولید کردند. حداکثر و حداقل تعداد نوار چندشکل به ترتیب در آغازگرهای MI808 (20 نوار) و MI827 (6 نوار) مشاهده شد. میانگین محتوای اطلاعات چندشکلی برابر 450/0 بود. دامنه تشابه به دست آمده برای داده های مولکولی در ماتریس تشابه محاسبه شده از 31/0 تا 90/0 متفاوت بود که در آن، حداقل میزان تشابه بین ژنوتیپ های مجلسی و چارک و حداکثر تشابه بین گیلاسی و کلانفر بازیاری دیده شد. تنوع بالای مشاهده شده بین ژنوتیپ های مورد بررسی در این پژوهش، علاوه بر وجود تفاوت های ذاتی آن ها، می تواند ناشی از تکثیر بذری این ژنوتیپ ها باشد.