موانع همکاری دولتها در مسائل زیست محیطی از منظر اقتصاد سیاسی نوگرامشی گرایی

در دهه های اخیر، همکاری های بین المللی گسترده ای در قالب کنوانسیون ها و موافقت نامه های بین المللی برای مقابله با تهدیدات جهانی ناشی از تغییرات زیست محیطی شکل گرفته است. این همکاری ها علی رغم وجود دستورالعمل های الزام آور در کنوانسیون های مختلف، در عمل موفقیت آمیز نبوده است. هدف این مقاله تبیین قرائتی انتقادی از موانع همکاری موثر دولت ها در زمینه مسائل جهانی زیست محیطی براساس رویکرد نوگرامشی گرایی در روابط بین الملل است. سوال این است که چرا باوجود آگاهی فزاینده از فوریت تهدیدات زیست محیطی، در عمل همکاری دولت ها فراتر از ارائه دستور العمل های ارزشی و آرمانی نرفته و مشکلات زیست محیطی کماکان یکی از پایدارترین مسائل حل نشده بین المللی باقی مانده است؟ در پاسخ به این سوال، پیروان نحله نوگرامشی گرایی، با به چالش کشیدن اصل دولت ملت و فرضیه آنارشیک بودن نظام بین الملل به عنوان عامل کاهش انگیزه همکاری دولت ها، سیاست بین الملل را عرصه ای می دانند که نیروهای سرمایه جهانی آن را صورت بندی می کنند و باعث تشکیل نظامی سلسه مراتبی در عرصه بین الملل می شوند. به همین دلیل آن ها معتقدند ساختار هرگونه رژیم همکاری میان دولت ها ازجمله رژیم های زیست محیطی با توجه به منافع هژمون و نیروهای سرمایه جهانی (بلوک تاریخی) وابسته به آن شکل گرفته است تا بر منافع دیگر کنشگران مثل کشورهای درحال توسعه، جنبش های ضدهژمون و محیط زیست گرایان حاکم شود.