پیش بینی پراکنش سنجاب ایرانی با استفاده از رویکرد مدل سازی ترکیبی در جنگل های استان لرستان

تخریب و نابودی زیستگاه از مهم ترین دلایل انقراض گونه ها است، از این رو مدیریت جمعیت های حیات وحش مستلزم مدیریت زیستگاه است. مدل سازی زیستگاه یکی از بهترین روش ها برای شناسایی زیستگاه های بالقوه مطلوب یک گونه است. روش های متعددی برای مدل سازی زیستگاه وجود دارد که هر کدام مزایا و معایب خاص خود را دارند. در این مطالعه از 15 روش مدل سازی به همراه 9 عامل محیطی شامل Bio12، Bio1، فاصله از جاده، فاصله از مناطق مسکونی، فاصله از اراضی کشاورزی، درصد شیب، جهت جغرافیایی، فاصله از آبراهه ها و NDVI برای مدل سازی مطلوبیت زیستگاه سنجاب ایرانی در جنگل های استان لرستان استفاده شد. سپس میزان AUC هر مدل بررسی و مدل های با AUC بالاتر از 0/9 انتخاب شدند. درنهایت نقشه خروجی حاصل از هر یک از این مدل های انتخاب شده در میزان AUC آن ضرب و میانگین آنها به عنوان مدل ترکیبی درنظر گرفته شد. در این مطالعه فقط مدل های حداکثر آنتروپی، درخت رگرسیون ارتقاء یافته، مدل خطی تعمیم یافته، و جنگل تصادفی دارای AUC بالای 0/9 بودند و از این رو به منظور تهیه مدل ترکیبی درنظر گرفته شدند. براساس مدل ترکیبی 66 درصد از گستره جنگل های استان لرستان دارای مطلوبیت زیستگاهی برای سنجاب ایرانی است که در این بین 32/1 درصد دارای مطلوبیت کم، 18/4 درصد دارای مطلوبیت متوسط و 15/5 درصد دارای مطلوبیت زیاد هستند. در این مطالعه، عوامل فاصله از جاده، فاصله از اراضی کشاورزی و NDVI به ترتیب بیشترین تاثیرگذاری را بر مطلوبیت زیستگاه سنجاب ایرانی از خود نشان دادند. پژوهش پیش رو نشان داد که استفاده ترکیبی از مدل های با صحت بالا نتایج بهتری را نسبت به استفاده مجزا از آنها به بار می آورد.