بررسی اثربخشی مدل مبتنی بر خودکارآمدی درد بر کیفیت زندگی بیماران مبتلا به سرطان

با توجه به شیوع مشکلات روان شناختی در بیماران سرطانی، برخی از گزارش ها اثربخشی مدل خودکارآمدی را مقدم بر درمان های روانشناختی مرسوم قبلی برای افزایش رفاه بیماران سرطانی دانسته اند. بر این اساس پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی مدل مبتنی بر خودکارآمدی درد بر کیفیت زندگی بیماران مبتلا به سرطان بیمارستان امید شهرستان ارومیه انجام گرفت. این پژوهش، از نوع تجربی با طرح پیش آزمون- پس آزمون و با گروه کنترل بود. نمونه ها شامل 40 بیمار مبتلا به سرطان بیمارستان امید ارومیه در سال 1397 بودند. ابتدا از 250 بیمار مبتلا به سرطان، آزمون کیفیت زندگی به عمل آمد و از بین افرادی که در سطح نامطلوبی قرار داشتند، 40 نفر انتخاب شدند که به صورت جایگزینی تصادفی، تعداد 20 نفر از آنها در گروه آزمایش و 20 نفر در گروه کنترل قرار گرفتند. مداخله مبتنی بر خودکارآمدی درد طی 10 جلسه 90 دقیقه ای، هر هفته یک جلسه اجرا شد. پس از اتمام جلسات مجددا آزمون کیفیت زندگی روی دو گروه اجرا گردید. داده ها با استفاده از آزمون کوواریانس چندمتغیره در نرم افزار SPSS-21 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. تحلیل داده ها نشان داد که بین میانگین نمره های پس آزمون گروه آزمایش و کنترل تفاوت معنی داری وجود داشت (0/01<p)، به نحوی که آموزش خودکارآمدی درد موجب بهبود مولفه های عملکردی کیفیت زندگی (جسمانی، ایفای نقش، احساسی، شناختی و اجتماعی) در گروه آزمایش شده بود(0/01<p). با توجه به تاثیر مثبت آموزش خودکارآمدی درد، استفاده از این ظرفیت ها و آموزش‫ها در برنامه ریزی اقدامات بهداشت روانی به خصوص در مورد بیماران سرطانی توصیه می شود.