حکم فقهی توقیت

توقیت را از منظرهای گوناگونی می توان بررسی کرد. در این تحقیق برآنیم توقیت را از منظر فقهی مورد کنکاش قرار دهیم و بیان کنیم که توقیت و وقت تعیین کردن برای زمان ظهور امام زمان7 از نظر شرعی چه حکمی دارد؟
در این مقاله توقیت موضوع شناسی و حکم شناسی می شود. در موضوع شناسی بیان می شود که توقیت غیرمعصوم دو نوع است: توقیت بی واسطه غیرمعصوم و توقیت باواسطه (خبر از توقیت معصوم) و در حکم شناسی، حکم این دو نوع توقیت بیان می شود.
روش در این تحقیق جمع آوری و دسته بندی روایات مربوط به توقیت و تحلیل و بررسی آنها با روش فقهی از جهت بررسی سند، دلالت و رفع تعارض است.
دستاورد تحقیق: اصل در توقیت بی واسطه(توقیت غیرمعصوم) جواز است؛ بدین معنا که اگر مراد کذب مخبری باشد و منشا توقیت هوا و هوس باشد جایز نیست، اما در موارد دیگر جایز است. مراد از روایات کذب الوقاتون کذب خبری به معنای عدم ترتیب اثر است.
توقیت باواسطه (اخبار از توقیت) جایز نیست زیرا ادله جواز تمام نیست.از پنج دسته روایات دال بر عدم جواز اخبار از توقیت، دلالت دو دسته اول تمام است. مهم ترین دلیل، روایت صحیح من اخبرک عنا توقیتا فلاتهابن ان تکذبه فإنا لانوقت لاحد است؛ به قرینه ذیل، مراد کذب مخبری و دروغگویی است.