جلوه های هنجارگریزی رئالیسم ایرانی در شعر دوره پهلوی دوم

برجسته شدن شعر یک دوره و رسیدن به سبک و زبانی نو، به هنجارگریزی و کنارگذاشتن فرم، زبان، موضوع وتصویرهای سنتی و رایج غیرکارآمد نیاز دارد که این روند در شعر دوره پهلوی دوم به خاطر عوامل گوناگون، مخصوصا نیاز جامعه ایران، انجام شد. نویسندگان در  این مقاله با بررسی شعر این دوره در چهار موضوع اجتماعی، سیاسی، چریکی و مذهبی، به پژوهش جلوه و گسترش رئالیسم ایرانی توجه کرده، شاهدهایی از شاعران این دوران که با هنجارگریزی، شعرشان برجسته شده است، ارائه کرده اند. همچنین با توضیح و تحلیل اشعار شاعران، مهم ترین عناصر آن را با مثال هایی بیان کرده، به این نتیجه دست یافتند که هنجارگریزی موضوعی و دیگر اشکال هنجارگریزی، باعث برجستگی شعر این دوره و جلوه و گسترش رئالیسم ایرانی شد که دارای مفاهیمی متفاوت و برجسته تر از دیگر رئالیسم ها و هویتی تازه برای جامعه ایرانی و شعر فارسی است. رئالیسمی که علاوه بر داشتن نشانه های دیگر، دارای نشانه های دینی و مذهبی است که در زندگی مردم ایران به عنوان واقعیتی بزرگ تاثیر  فراوانی دارند و جلوه آن در شعر فارسی، باعث برجستگی آن شده است.