بررسی آسیب پذیری آبخوان شهرستان بابل با کمک مدل دراستیک اصلاح شده و سامانه اطلاعات جغرافیایی

بهترین روش جلوگیری از آلودگی آب های زیرزمینی، شناسایی منابع آلوده کننده، مناطق آسیب پذیر و اتخاذ سیاست های مدیریتی مناسب است. هدف از این پژوهش، تهیه نقشه آسیب پذیری در منطقه شهری و زمین های شالیزاری شهرستان بابل و ارایه راهکارهای مدیریتی است. به این منظور آبخوان این شهرستان با کمک مدل دراستیک مورد ارزیابی قرار گرفت. پارامترهای مورد نیاز برای سامانه هیدرولوژیکی تهیه گردید و سپس به منظور اعمال اثرات بافت شهری و زمین های شالیزاری، برخی از پارامترهای مدل دراستیک اصلاح و همچنین وزن و رتبه دهی به پارامترها، بر اساس شرایط حاکم بر منطقه تعدیل شد.با در نظر گرفتن ویژگی های اصلی منطقه مورد مطالعه (بافت شهری و زمین‏های شالیزاری) شاخص دراستیک محاسبه شد که درجه آسیب پذیری آبخوان شهرستان بابل در محدوده 127 تا 174 قرار گرفت. وجود زمین های شالیزاری در اطرف شهرستان و همچنین آزاد بودن آبخوان در مناطق شالیزاری، آسیب پذیری آبخوان مناطق حاشیه ای را افزایش داده است. بافت شهری، وجود چاه های دفع فاضلاب شهری متعدد و نبود سامانه متمرکز جمع آوری فاضلاب، شرایط را برای نشت مواد آلاینده به آبخوان فراهم کرده است و این موضوع باعث قرار گیری منطقه شهری به عنوان منطقه ای با آسیب پذیری متوسط شده است. توصیه می شود با به کارگیری راه‏کارهای مدیریتی همچون سامانه متمرکز جمع آوری فاضلاب و کاهش مصرف نهاده های کشاورزی در زمین های شالیزاری، از ادامه آسیب رسانی به آبخوان شهرستان بابل جلوگیری شود.