نقش تعدیل کنندگی خود تمایزیافتگی در رابطه بین تنیدگی ادراک شده با سازگاری زناشویی در پرستاران متاهل

رابطه بین تنیدگی ادراک شده و سازگاری زناشویی تا حدودی از حمایت نظری و تجربی کافی برخوردار است، اما درباره مکانیسم های تعدیل کننده این رابطه مطالعات اندکی وجود دارد. لذا، پژوهش حاضر با هدف تعیین نقش تعدیل کنندگی خود تمایزیافتگی در رابطه بین تنیدگی ادراک شده با سازگاری زناشویی در پرستاران متاهل بود. پژوهش حاضر توصیفی و نوع همبستگی بود. جامعه آماری پژوهش پرستاران متاهل شاغل در بیمارستان های دولتی شهر تهران در سال 1397 بود که از بین آنها تعداد 150 نفر با استفاده از روش نمونه گیری دردسترس انتخاب شدند. ابزار جمع آوری داده ها شامل؛ پرسشنامه خودتمایزیافتگی (DSI)، مقیاس سازگاری زناشویی (DAS) و مقیاس تنیدگی ادراک شده (PSS) بود. داده های جمع آوری شده با استفاده از همبستگی پیرسون و رگرسیون سلسله مراتبی تعدیلی تحلیل شدند. نتایج نشان داد بین تنیدگی ادراک شده و سازگاری زناشویی رابطه منفی معنی داری (001/0 P<، 69/0- =β) و بین خودتمایز یافتگی با سازگاری زناشویی رابطه مثبت معنی داری (001/0 P<، 26/0 =β) وجود دارد همچنین، یافته های تحلیل رگرسیون سلسله مراتبی تعدیلی، نقش تعدیل گر خودتمایزیافتگی در رابطه بین تنیدگی ادراک شده و سازگاری زناشویی را مورد تایید قرار داد (001/0 P<، 18/0- =β). مطالعه حاضر بر نقش تعدیل کننده خودتمایزیافتگی به عنوان یک مکانیسم مهم در رابطه بین تنیدگی ادراک شده با سازگاری زناشویی تاکید دارد. بنابراین، گسترش و توسعه خودتمایزیافتگی در پرستارن متاهل می تواند روش خوبی برای حمایت از آنها در مواجهه با ناملایمات زندگی زناشویی باشد.