مدیریت آتش سوزی در عرصه های ملی ایران با تاکید بر مراتع نیازمند تغییر رویکرد، مدیریت جامع و عزم ملی است

آتش عامل تاثیرگذار مهم اکولوژیکی، اقلیمی، طبیعی و مصنوعی است که با عنصر اصلی و تغییر ناپذیر ذاتی خود ممکن است اتفاقی، اکولوژیکی، عمدی، سهوی و یا بعنوان یک عامل اصلاح کننده در پوشش گیاهی توسط مدیران ایجاد شود. از آنجا که آتش سوزی بعنوان یک عامل عمده و اثرگذار می تواند تغییر تیپ ها تغییرات تنوع ژنتیکی و گونه ها، شاخص های کمی و کیفی را در مرتع تحت تاثیر قرار داده و بر توالی و مراحل آن اثر شدید داشته باشد و از طرفی دیگر برمراحل توالی خروجی های مراتع و عرصه های جنگلی اثرگذار است بسته به هدف بایستی کنترل و یا اعمال آن با دقت نظر خاصی صورت پذیرد؛ مضاف بر این مضرات و مزایای آن نیز مورد بحث فراوان است بنابراین عدم توجه به میزان و شدت آن می تواند بعنوان یک عامل مهم چالش برانگیز تلقی شود. در واقع اثرات فاحش آن بر خاک، تولید، خوشخوراکی، دامداری، معیشت، اکوسیستم و در مقیاس وسیع، حتی اقلیم بر حساسیت موضوع می افزاید. سطح وسیعی از اراضی و خشکی های دنیا با پوشش گیاهی مراتع پوشیده شده است و با توجه به تغییرات فراگیر اقلیمی مانند خشکسالی و مدیریت مراتع از قبیل نحوه بهره برداری و کوچ عشایر آتش سوزی به عنوان یک تهدید مطرح است که در برخی موارد می توان به عنوان یک فرصت از آن بهره برد مراتع زاگرس در ایران نیز از این واقعیت مستثنا نبوده و ضرورت دارد تا با توجه به اثرگذاری آن در تعامل و معیشت بهره برداران بدقت مورد تحقیق و بررسی قرار گرفته و پس از حصول اطمینان از نتایج و اثرات آن کنترل و یا مورد استفاده قرار گیرد. آنچه مسلم است آتش سوزی به عنوان عامل تهدید کننده منابع طبیعی هر ساله در سطح وسیعی انجام شده و وقوع آن همواره محتمل و قطعی است.